পৃষ্ঠা:সীতা-হৰণ কাব্য.djvu/১৯২

১৮২

সীতাহৰণ-কাব্য

 

ৰথে। ৰথ চলিলেক, ৰথচক্ৰ ঘুৰি
ঘড়ঘড়ি, বায়ুবেগে এৰি পঞ্চবটী।
ছটফট কৰে সতী ৰথৰ ওপৰে;
হইলা বাউলী প্ৰায়; কৰি কৰাঘাত
আপোন ললাটে বক্ষে, কান্দে হুম হুমি,
“হা প্ৰভু ৰহিলা কৈত? শ্ৰীচৰণ দাসী
নিয়ে ৰক্ষে বলে ধৰি, আসিও সত্বৰে।
হা দেব হৃদয়েশ্বৰ সীতা-চিন্তামণি
কৈত ই বিপদকালে? তব অভাগিনী
তপস্বীৰ বেশে, নাথ, ছলিলে ৰাৱণে;
হৰিলে ৰাৱণে ছলে ভিখাৰীৰ বেশে,
উদ্ধাৰা তুৰন্তে কান্ত। আসিও লক্ষ্মণ,
স্নেহৰ দেৱৰ মোৰ; কৰিয়া কৰুণা,
—কাতৰে বিনয় কৰোঁ উৰ্ম্মিলা-ৰমণ—,
কৰিয়া কৰুণা মোক নিস্তাৰা বিপদে।”
 “লঙ্কেশ্বৰ। ৰাজা তুমি জগতে বিখ্যাত।
ইকি আচৰণ? পৰ ৰমণীহৰণে
নুহিলা কুণ্ঠিত? ছি ছি ৰক্ষকুলপতি!
ইহেন বিধান তব ৰক্ষ-ৰাজবিধি
লেখে কি? চলে কি হেন পাপ আচৰণ
তব ৰাজ্যে? ৰক্ষকুলে নাই কি বিচাৰ?
ৰাজা তুমি, দণ্ডা প্ৰজা কৰে যদি দোষ;