এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮০
সীতাহৰণ-কাব্য
“নলওঁ আশ্ৰমে ভিক্ষা” কহিলা তপস্বী,
“বাহিৰে আসিয়া ভিক্ষা কৰিও প্ৰদান,
লই যাওঁ, বিধুমুখি, আশীৰ্ব্বাদ কৰি।”
সীতা বোলে, “দ্বিজবৰ, আছয় নিষেধ
গৃহ হন্তে বাহিৰিবে।” বুলি ৰাৱণ,
“আমাৰো নিষেধ আছে গৃহে ভিক্ষা লবে;
নোৱাৰোঁ লইব দান, যাওঁ সুবদনি।”
ভাবিতা হুইলা সীতা, “কৰিছে বাৰণ
গৃহ-হন্তে বাহিৰিবে সুমিত্ৰা কুমাৰ।
বাহিৰ নহলে বিপ্ৰ ভিক্ষা নাহি লয়;
তপস্বী ব্ৰাহ্মণ যায় মধ্যাহ্ণ সময়ে
বিনা দানে। শুনি ইটো অতীব অধৰ্ম্ম
বুলিব যে মন্দ মোক নিশ্চয় ৰাঘবে।”
হুইয়া বাহিৰ সতী ডাকিলা ব্ৰাহ্মণে,
“লইও, তপস্বি। ভিক্ষা, বাহিৰিছোঁ আমি
গৃহ থাকি।” শুনি ৰক্ষ ৰঙ্গে উলটিলা।
ভিক্ষা লোৱা ছল কৰি মায়াবী ধৰিলা
ধনীক কোমল কৰে, দৃঢ় মুষ্টি কৰি।
“কি কৰ কি কৰ দুষ্ট” কহিলা সুন্দৰী,
“এৰি দে এৰি দে, হাত, কিহেতু ধৰিলি।”
টনাজোৰা কৰে সীতা হাত এৰাইবে;
ধনীকা,-যুবতী।
