এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৯
সপ্তম সৰ্গ
কৰি তপ, ফল মূল আহাৰি কেবল।
আসিলোঁ ভিক্ষাৰ হেতু; যদি আছে কিবা
গৃহে তব, দিলে হয় উদৰ উপায়।”
শুনি তপস্বীৰ বাক্য কহিলা জানকী
কোমল অন্তৰা, “কৰা অপেক্ষা ক্ষণেক;
লক্ষ্মণ আসিব এবে ফল মূল লই,
দিবোঁ ভিক্ষা। মম পতি ৰঘুপতি অতি
হব তুষ্ট দেখি দ্বিজ; কৰিব শুশ্ৰূষা।”
“হুয়াছে বহুত বেলা;” কহিলা ৰাৱণ,
“পূজাৰ সময় মোৰ; অপেক্ষা কৰিব
নোৱাৰোঁ ৰামৰ হেতু। প্ৰস্থানিলোঁ আমি।”
হুইলা দুঃখিতা সীতা। “ফিৰি যায় দ্বিজ
ভিক্ষা বিনে, শুনি পতি কি বুলিব মোকে”,
এতেক ভাবিয়া সতী কহিলা, “বহিও,
দ্বিজবৰ। দুটী ফল আছে মাত্ৰ গৃহে,
গ্ৰহিও অত্যল্প দান অধিক অভাবে।”
শুনিয়া সীতাৰ বাক্য উলটিলা ধীনে
ছলকাৰী, আশীৰ্ব্বাদি সস্নেহে বুলিলা,
“ধন্যা তুমি সুভাষিণি! সাদৰ বচনে
তোমাৰ, সন্তুষ্ট আমি; লবোঁ যথা দান।”
আনি দুটী ফল সীতা, সম্ভ্ৰম কৰিয়া
গৃহৰ ভিতৰ থাকি যাচিলা ৰাবণে।
