এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৭
সপ্তম সৰ্গ
নুহুইবা কদাচিত, থাকে যেন মনে।
প্ৰণমোঁ চৰণে; এবে হইলোঁ বিদায়
ইদাস।” আকাশ দিশে চাই বীৰমণি
প্ৰাৰ্থিলা, “হে দেবকুল, হবা অনুকূল।
ৰাক্ষস-সঙ্কুল ঘোৰ অকুল অৰণ্যে
শূন্যঘৰে, হে দেবতা, নিৰাশ্ৰিতা সীতা
এৰিলোঁ; ৰাখিও সবে কৰিয়া কৰুণা।”
সমাপিয়া স্তুতি বীৰ ধৰি ধনুৰ্ব্বাণ
চলিলা অন্বেষি ৰামে; বৃক্ষ আড়ে থাকি
দৰ্শিলা দশাস্য; হাস্য কুটীল বদনে,
জানি গৃহে একাকিনী ৰাঘব-ৰমণী।
তুৰন্তে তপস্বীবেশ ধৰিলা লঙ্কেশ,
-ৰক্তবস্ত্ৰ পৰিধান; যজ্ঞসূত্ৰ দেহে
সুশুভ্ৰ, ওলমে স্বৰ্ণ অঙ্গুৰীৰ ভৰে
আঠু-পৰ্শি; কক্ষতলে জুলে স্থূল জুলি;
শিৰে সেৰা সেৰি কেশ ৰাঙ্গিচা বৰণ
বান্ধিয়াছে জটাজুটি; হাতত লাখুটি;
কপালে চন্দন; গলে ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালা।
এহিৰূপে ছদ্মৰূপে ৰাজা দশানন,
ধৰি বীৰগতি গলা সীতাৰ সমীপে
লাখুটিত কৰি ভৰ। শশিপ্ৰভা সম
জানকীৰ কান্তি দেখি হুইলা মোহিত
