এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৫
সপ্তম সৰ্গ
১৭৫
এই তোৰ মন বাঞ্ছা? ৰাঘব বিপদ
বাঞ্ছিয়া সিহেতু দুষ্ট বহিছে আনন্দে।
কৈকেয়ী কৌশল কৰি কৌশল্যা-নন্দনে
দিলে বনবাস; নিলে ৰাজ্যভাৰ কাঢ়ি
ভৰতে; এতিয়া তই নে তাৰ ৰমণী।
কপটি। বাসনা তোৰ নুপূৰিব কদা
ত্যজিবোঁ পৰাণ মোৰ প্ৰভুৰ বিহনে।
যত স্নেহ ভক্তি তোৰ ৰঘুপতি প্ৰতি
বুজিলোঁ কৃত্ৰিম সব; বিমাতৃ তনয়ে
নসম্ভবে কদাচিত প্ৰকৃত মমতা;
পাইলো প্ৰমাণ তাৰ সঙ্কট সময়ে।
ধিক্ তোৰ ভ্ৰাতৃ-ভক্তি; ধিক্ তই হেন
বিষকুম্ভ পয়োমুখ কপটী অনুজে।”
প্ৰিয়বাক্য যাৰ মুখে বিৰাজিত সদা,
দুগ্ধে মধুৰতা যথা; হে ৰাম-প্ৰিয়া
বদনে অপ্ৰিয় বাণী কৰ্কশ নিঠুৰ।
শুনি আচৰিত অতি অপাপ-অন্তৰ
সুবলী, বুলিলা, “হেন অবাচ্য বচন
প্ৰয়োগিলা কিয় সতি? অনুগত দাস
ৰাঘৱৰ মই; আৰু ভৃত্য আজ্ঞাবাহী ,
তোমাৰো সতত। ৰাজ্য-সুখ পৰিহৰি
দুইৰো আদেশ পালি, তপস্বী সাজিয়া
