এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৪
সীতাহৰণ-কাব্য
মিনতি কৰিছোঁ যোৱা নকৰি পলম।”
কহিলা সুমিত্ৰা-সুত দেখি জানকীৰ
অস্থিৰতা, “অকাৰণ ভাবা অমঙ্গল।
যাত্ৰাকালে ৰঘুমণি কহিলা আমাক
নাযাইবে গৃহ ত্যজি; যাইবোঁ কিমতে
প্ৰভুৰ আদেশ লঙ্ঘি, তব বাক্যে সতি?
নোশোভে তোমাৰ হেন চিত্ত ব্যাকুলতা,
বীৰপত্নী তুমি। কিয় শঙ্কা অকাৰণ?
যেহি জন ভাঙ্গিয়াছে শিব শৰাসন
ভয়ঙ্কৰ; ভৃগুৰাম যাৰ পৰাক্ৰমে
লজ্জিত; পতিত যাৰ ঘোৰ অস্ত্ৰানলে
মুহুৰ্ত্তে ৰাক্ষস সেনা দেখিলা প্ৰত্যক্ষে
সিদিন; ইহেন বীৰ বীৰদল-গুৰু
ৰাঘব, কৰে কি ভয় সামান্য ৰাক্ষসে?
কি চিন্তা তোমাৰ, সতি, পতিৰ কাৰণে?”
হুইলা কুপিতা সীতা সৌমিত্ৰি বচনে
বাঙ্গি অক্ষ। ৰূক্ষ বাণী নিঃসৰিল মুখে
ধনীৰ, “কি চিন্তা মম পতিৰ কাৰণে।
পতিৰ অভাব নাই কহিছ সঙ্কেতে
দুৰ্ম্মুখ দুৰ্ম্মুখ তই। প্ৰভুৰ অভাবে
পূৰাবি কি স্বামীস্থল? কহিছ সিহেতু
“কি চিন্তা তোমাৰ, সতি, পতিৰ কাৰণে।
