এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭০
সীতাহৰণ-কাব্য
আলোকিছে বনস্থলী; কৰিয়া কৰুণা
দিয়া ধৰি তাক। আমি তৃণ জল দানে
হৰিষে হৰিণ শিশু পুষিবোঁ যতনে।
অথবা জীয়ন্তে যদি ধৰা অসম্ভব,
বিনাশি, প্ৰকাশি দয়া তব দাসী প্ৰতি,
দিয়া তাৰ চৰ্ম্মখানি; পাতিয়া কুটিৰে
বসিবোঁ আনন্দে দুয়ো কৰিয়া আসন।”
শুনি মৃগশিশু প্ৰিয় প্ৰেয়সী প্ৰাৰ্থনা,
লক্ষ্মণ লক্ষণাগ্ৰজ কহিলা সম্বোধি,
“দেখিও হৰিণ ভাই; হেমপ্ৰায় প্ৰভা
দেহে তাৰ; হেন মৃগ দৰ্শন-দুৰ্লভ
কৈত থাকি উপস্থিত? ইচ্ছিছে মৈথিলী
পাইবে তাহাক; আনা ধৰিয়া জীয়ন্তে;
অথবা সাধিয়া মৃত্যু আনা চৰ্ম্মখানি,
কৰা সন্তোষিতা সীতা জনক-নন্দিনী।”
কৌশল্যা-নন্দন বাণী শুনিয়া সৌমিত্ৰি
সৌম্যমূৰ্ত্তি, সাম্যভাবে বুলিলা, “নৃমণি!
নহয় প্ৰকৃত মৃগ; নসম্ভবে কদা
হেন অসম্ভবৰূপী মৃগ মৃগকুলে;
পাতিয়াছে মাত্ৰ মায়া কোনোবা ৰাক্ষসে।
স্বজ্ঞাতী ৰাক্ষস বধ দেখি তব বাণে।
দণ্ডকে, দণ্ডিবে আজি আমি দুয়োজনে
