এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৯
সপ্তম সৰ্গ
দশমুণ্ড; দশমুখে খল খল হাসি
কহিল, “অতুল মায়া তব মিত্ৰবৰ!
ধন্য বুদ্ধি; এই ৰূপে মানব ৰাঘব
অবশ্যে ভুলিব; যোৱা তাহাৰ গোচৰে;
থাকোঁ লুকাইয়া আমি নিকটস্থ বনে?”
কুটিৰৰ পাশে বনে ৰলা লুকাইয়া।
ৰক্ষোৰাজ; বনৰাজ যেন বন মাজে
লুকায়, অপেক্ষি কাল ধৰিবে হৰিণী।
যি স্থানে কুটিৰে বসি শ্ৰীৰাম জানকী
আলাপিছে নানা কথা; সুৱৰ্ণ হৰিণ
দিলে দেখা সেহিস্থলে। ৰূপ-জেউতিত
জিলিকিলে বন। মৃগ ক্ষণে আগে যায়;
ক্ষণকে উলটি চায়; খায় দূৰ্ব্বাদল
কোনোবাৰ; কোনোবাৰ ভেলেকা চাহনি
ধৰে; লক্ষে চঁকি বৃক্ষপত্ৰৰ পতনে;
অথবা চমকে নিজ ছায়া দৰশনে।
দেখিলা দম্পতিদ্বয় মৃগ বিতোপন
চৰে এহিৰূপে বনে। বিমোহিতা সীতা
অনুপমৰূপে তাৰ, মৃদু মধুস্বৰে
কহিলা স্বামীক, “কিবা আচৰিত মৃগ
দেখিও হে কান্ত! কাস্তি কনক স্বৰূপ
বনৰাজ-বাঘ। লম্ফে-জাপ মাৰে।
