এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৮
সীতাহৰণ কাব্য
মায়া কৰি স্বৰ্ণ মৃগ আকাৰ ধৰিয়া
ছলিবোঁ তপস্বী দ্বয়ে; লইবা হৰিয়া
ৰামৰ হৃদয়-ধন সীতা সুহাসিনী।”
আহ্লাদিত লঙ্কেশ্বৰ মাৰীচ বচনে
কহিলা, “হে মিত্ৰ তব বুদ্ধি বিচক্ষণ।
সতত মৃগয়া প্ৰিয় ৰবিকুলোদ্ভব
ক্ষত্ৰিয় নৃপতিগণ; শ্ৰীৰাম লক্ষ্মণ
দেখি স্বৰ্ণ-মৃগ বনে, ভুলিব অবশ্য।
বিলম্বে নাহিক কাৰ্য্য; ধৰা মৃগৰূপ
স্বৰ্ণময়, যেহিৰূপে ভুলাবা ৰাঘবে।”
মায়াবলে মৃগৰূপ ধৰিলা মাৰীচ;
সুপ্ৰসন্না মায়াদেবী কৰিলা সহায়;
ৰচিলা মৃগৰ দেহ আপুনি স্বকৰে
কৰিয়া বিচিত্ৰ অতি ৷ চিত্ৰিত শৰীৰ
কৰিছে কজ্জল ৰেখা; কোমল নিটোল
অবয়ব; শিৰে যেন দ্বিখণ্ড প্ৰস্তৰ
বহুমুল্য, শৃঙ্গৰূপে হল সুশোভিত।
সুশ্বেত চাৰিটী খুড়া; ৰক্ত ওষ্ঠ দুটী;
সুবঙ্কিম নেত্ৰযুগ, নয়নৰ মণি
যেন নীলমণি দুটী অতি মনোহৰ;
কোনে নুভুলিব তাৰ মৃদু দৰশনে।
স্বৰ্ণপ্ৰভ মৃগ দেখি লভিলা আনন্দ
