এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৪
সীতাহৰণ-কাব্য
ইজনী সিজনী কৰি কহিব লাগিলে,
“ইটো কি আহিছে হেঁয়ে হাতী যেন গাৰে?”
“চাছোঁ চা দহোটা মূৰ,” কহে অন্য জনী।
বোলে কোনো, “চাছোঁ বাই শালগছ যেন
একুড়ি এবুড়ি হাত।” কয় আৰু জনী,
“টেলেকা একুড়ি চকু টেঁৰা কৰি কৰি
কেনেকৈ চাইছে চাছোঁ; কেনে কৰে দেখোঁ।”
আন জনী বোলে, “সিটো হলং হলং কৰি
আহিছে ইফালে; পলা, ধৰিবহি আজি।”
শ্মশান-বাসিনী যত পলাল তৰাসে।
ধীৰে ধীৰে ৰক্ষপতি ভ্ৰমন্তে চলিলা;
অগিৰ দুৰ্গতি দেখি স্তম্ভিত অন্তৰে
গুণিলা, “এতেক বল ধৰয় ৰাঘব!
নোহেতো সামান্য নৰ! বংশ ৰাক্ষসৰ
অস্তিলে সমুলে এই দণ্ডক অৰণ্যে!
কি সাহে জোকাবোঁ হেন অতুল প্ৰতাপী
সমৰ-কুশল বীৰ বিষ্ণু অবতাৰ
ৰঘুপতি? মুঢ়মতি আমি লঙ্কাপতি
নিচিনিছোঁ ৰঘুনাথে; লঙ্কা বংশ মোৰ
চাহিছোঁ কৰিবে ধ্বংস, যথা ৰক্ষকুল
সমুল নিৰ্ম্মূল এই বিপুল দণ্ডকে।
অগিৰ—ৰাক্ষস।
