এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৩
সপ্তম সৰ্গ
“ভুক্ ভুক ভোকে মৰোঁ খায় যে অপৰে।”
হিংসুকৰ শান্তি নাই, দৃষ্টান্ত কুক্কুৰে।
ডাকিনী যোগিনীগণ বিস্তীৰ্ণ শ্মশানে
পাই অগণিত মৰা, আনন্দে বিহ্বলা,
নাচিছে হাসিছে, গীত গাইছে পুলকে
নিকটাই দীৰ্ঘ দন্ত বিকট বদনে।
কাহাৰৰ প্ৰকাণ্ড মুণ্ড, সুক্ষীণ শৰীৰ,
জিলিকে হাড়ৰ জকা চৰ্ম্মৰ ওপৰে।
খৰ্ব্বাকৃতি কোনো জনী, বিশুদ্ধ ওৰস,
উদৰ কলসবৎ; দুটী মৃতদেহ।
খালেও নহব পূৰ্ণ। ওষ্ঠৰ উপৰে
দীৰ্ঘদন্ত বক্ৰাকাৰে প্ৰকাশিছে কাৰো।
সুদীৰ্ঘ কাৰো বা জিবা লহ লহ কৰে,
শোণিত সোৱাদে সদা ছেলেকে কোৱাৰি।
কাৰো হস্তে ছিন্ন মুণ্ড; পদখণ্ড কাৰো;
কাৰ কৰে কৰ; ধড় কৰে টনাটনি।
কেহোবা; কেহবা মাংস চৰ্ব্বিছে প্ৰচুৰ;
কধিৰ পীয়াছে কোনো অঞ্জলি কৰিয়া;
দেখিলে ভীষণ দৃশ্য, অন্তৰাত্মা কঁপে।
দশাননে দেখি যত ডাকিনী যোগিনী
পাই ভয় পিছুৱালে; ঘূৰি ঘূৰি চাই
উৰস—বুকু।
