এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫৭
ষষ্ঠ সৰ্গ
কৰিব সহায় দুয়ো মৈথিলী হৰণে,
—ন্যস্ত যাত শত্ৰুনাশ, সুৰ সুমঙ্গল—।”
উত্তৰিলা সুৰেশ্বৰী, “সখীগণ মুখে
শুনিয়াছোঁ সব কথা। সমুখ সমৰে
বিমুখিবে বৈৰী কাৰো নহল শকতি।
ধন্য দেব দেবী বুদ্ধি! যুক্তিলা সবেও
বধিবে ৰমণী এক অৰ্পিয়া শাৰ্দ্দুলে!
আশা, মায়া, সৰস্বতী, মিলিলা ত্ৰিদেবী,
—ভুল কথা, দেবী নোহে—, তিনি নিশাচৰী।
মিলিলা, গ্ৰাসিবে এক বন-বিহাৰিণী।
নিৰ্দ্দোষী ৰমণী দেহি, ৰাম-কণ্ঠ-মণি।
ছি ছি লাজ মুণ্ড খাই অবলা বালাৰ,
উদ্ধাৰে অমৰ-ৰাজ্য অমৰ সমাজ;
হেন ৰাজ্যসুখ-বাঞ্ছা বাঞ্ছে কোন জনে?
বাল-ক্ৰীড়া সম কথা! দুৰ্জ্জয় ৰাৱণ।
—তব বজ্ৰঘাতে যাৰ নুটুটে শকতি—
ছাৱাল ৰাঘব হাতে লভিব পতন,
হেন অসম্ভব কথা কহিয়া নাৰদ
ভুলালে তোমাক। মুনি হৰিভক্তি জানে,
জানে তপ জপ যজ্ঞ; কিন্তু কিবা জানে
বীৰ দৰ্প, ভুজবল, সমৰ বাতৰি?
বাল-ক্ৰীড়া সম কথা—লৰাৰ ধেমালিৰ নিচিনা কথা।
