এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫৫
যষ্ঠ সৰ্গ
উন্মাদ ৰাৱণ, প্ৰিয়ে! উন্মাদ বচনে
অনুচিত শোক তব। অচিৰে বিনাশ
পাব ৰক্ষ,—সুৰ-নৰ-গন্ধৰ্ব্ব-প্ৰলয়—।”
সুৰপতি বাক্যে শচী বিৰস বদনা
তিতি নেত্ৰজলে, ধীৰে কৰিলা উত্তৰ,
“ৰাৱণ উন্মাদ নোহে; যি কহিছে মুখে
ফলাৰ কাৰ্যত কালে। ভুজবলে, বলী
দলি দেবদলে পুনঃ, পালি নিজ পণ,
নিব দাসী কৰি তব শ্ৰীচৰণ-দাসী।
নিস্তাৰ সৌভাগ্যবলে,—অভাগিনী ভালে
সম্ভবে সৌভাগ্য যদি,—যদিওবা পাওঁ
কোনমতে দৰ্ব্ব হাতে; দুৰ্বচন তাৰ,
(নীচ মুখে উচ্চ বাণী!),ৰহিব হৃদয়ে
বিদ্ধ সদা। ইচ্ছা, যেন আত্মঘাতী হুয়া
লভি অন্ত, অন্ত কৰো অন্তৰ যন্ত্ৰণা
অভাগিনী। তালৈকো যে হইলোঁ অমৰী,
নঘটে মৰণো; কিনো অভাগ্য-কপালে!”
“নকৰিবা শোক সতি।” কহিলা সুৰেন্দ্ৰ,
“সম্লান বদনে তব, বিদৰে অন্তৰ।
প্ৰফুল্ল আননে তব উৎসাহিত আমি।
উন্মাদ—পাগল।, দৰ্ব্বহাতে—ৰাক্ষসৰ হাতত।
অমৰী—মৰণশূন্যা।
