এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫০
সীতাহৰণ-কাব্য।
শাপ শুনি সচকিত হই দুই জন,
“ক্ষমা দোষ, মুনিবৰ?” বুলিয়া বিনয়
কাকুতি কৰিলা বহু; নুশুনিলা ঋষি,
“ব্যৰ্থ নোহে বাক্য মোৰ,” দানিলা উত্তৰ।
অব্যৰ্থ দেবৰ্ষি শাপ; ইকালে সিহেতু
অনল বৰুণ দুই হুই সম্মিলিত
অহৰহ নৰ গৃহে চলাইছে কল।
বাষ্পযান যত আছে ভূতলে নৰৰ,
—ৰেল ৰথ ব্যোমযান, বাষ্পপোত আদি—,
বহিয়াছে ভৃত্যভাবে দুয়ো অবিৰল।
ঋষি ক্ৰোধে সুদুঃখিত সুৰকুল-নিধি
বাসব, বুলিলা নম্ৰে, “ক্ষমা অপৰাধ
মুনিকুল-মণি দেব! এনেয়ে অমৰ
মৰ-তুল্য মৰ-তাপে; মিত্ৰ শাপে এবে
যায় ৰসাতল, গৃহ বিবাদ অনলে।
তুমি ৰুষ্ট হলে কোনে কৰিব উপায়
ৰক্ষ ক্ষয় হেতু? কোৱা বৈৰী নিৰ্য্যাতন
কি মতে হুইব প্ৰভু? দেবকুল হিত
কিৰূপে ফলিব, তুমি হুইলে কুপিত?”
মুনিপদে ধৰি যদি কহিলা এতেক
শচীকান্ত হুয়া শান্ত বিনয় বচনে,
কহিলা নাৰদ, “দেব-মঙ্গল আকাঙ্খী
