এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪৯
ষষ্ঠ সৰ্গ
তাৰ সনে? দেবদলে নকৰা ভাণ্ডনা;
অলীক বচনে, দেব, প্ৰাণ নুযুৰায়।”
“আমাৰ সন্দেহ অতি”, কহিলা বৰুণ,
“তব বাক্যে ঋষিবৰ। ক্ষুদ্ৰ ৰঘুবৰ
উড়ি যাব ৰাৱণৰ প্ৰলয় প্ৰশ্বাসে,
কিম্বা প্ৰবেশিব গৰ্ভে নিশ্বাসাকৰ্ষণে।
কি কাৰণে অকাৰণে অসম্ভব কথা
কহিলা দেবৰ্ষি? কোনে কৰিব প্ৰত্যয়?”
বৰুণ বহ্নিৰ বাক্যে কুপিলা নাৰদ;
দ্বিৰদ আস্ফালে কৰ যথা ক্ৰোধ ভৰে,
আস্ফালিলা তথা মুনি কৰস্থিত বীণা
সকোপে; কঁপিল দেহ শ্মশ্ৰু জটাজূট
থৰ থৰি; জবা বৰ্ণ ধৰিলে নয়নে।
উত্তৰিলা তপোধন, “বচনে আমাৰ
কৰিয়াছ অবিশ্বাস? দেবৰ সমাজে
কহিয়াছোঁ মিথ্যাবাণী ভাবিছ দুজনে?
বুলিছ মিথ্যুক মোক প্ৰজাৰ অন্তৰে।
হে বৰুণ, সৰ্ব্বভুক, তুমি দুয়ো দেব,
অদেব সদৃশ, ভৃত্যপ্ৰায় এহি দোষে,
যি ৰামে বুলিয়া নৰ অৱহেলা মনে,
হেন নৰ যানবাহী হুইবা কলিত।"
শ্মশ্ৰু—দাড়ি। জটাজূট—জটাবিলাক।
