এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪৪
সীতাহৰণ-কাব্য
অবিৰল। নিৰমল (অমেঘ), অথবা
সমল (সমেঘ), সদা নাথাকে আকাশ।
বহুল দৃষ্টান্ত হেন আছয়, সুৰেন্দ্ৰ,
কত কবোঁ? ভাবি দেখা বিজ্ঞতম তুমি;
এহিৰূপ ঘটে পৰিবৰ্ত্তন জগতে
অহৰহ। দুৰ্বিসহ মনস্তাপ তব
নাথাকিব চিৰকাল; পুনঃ পুৰন্দৰ!
পূৰ্ণৰূপে অভ্যুদয় অৰ্চিব অচিৰে।
তব শত্ৰু লঙ্কেশ্বৰ—, যাৰ ভুজবলে
কঁপিছে মেদিনী স্বৰ্গ; অবনত শিৰ
সুৰ নৰ কিমৰাদি—, কহিলো তোমাক
লভিব পতন দেব আজি নোহে কালি।”
মুনীন্দ্ৰ বচন শুনি বুলিলা শচীন্দ্ৰ,
“আশস্ত হইলোঁ প্ৰভু শান্তি বাক্যে তব
আশাপ্ৰদ। আশা-লতা, ৰোপিলোঁ হৃদয়ে;
ফলে যেন আশা-লতা, হোৱে যেন তব
বাক্য সিদ্ধি, হে ঋষীন্দ্ৰ, বাক্-সিদ্ধ তুমি।
কিন্তু দৰ্ব্ব-দৰ্পবাক্যে পোলোম-নন্দিনী
বিষাদিনী অতি, দেব! প্ৰিয়াৰ অমল
দৰ্ব্ব-দৰ্পবাক্যে—ৰাক্ষস (অৰ্থাৎ ৰাৱণৰ) দৰ্প বাক্যত।
পোলোম-নন্দিনী—শচী।
