এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪০
সীতাহৰণ-কাব্য
পড়িলোঁ মুৰ্চ্ছিত হুয়া মহিষ থাকিয়া
ভূমিতলে; বহুক্ষণে লভিয়া চেতন
দেখিলোঁ বন্ধনে আছোঁ ইন্দ্ৰজিত ৰথে।
নিদিলেক মুক্তি দুষ্ট; নিয়া লঙ্কাপুৰে
কৰিলেক বন্দী। প্ৰাণী হল মৃত্যুহীন
জগতে; জনম ৰল, মৃত্যু কিন্তু নাই;
বাঢ়িল প্ৰাণীৰ সংখ্যা। বিভ্ৰাট ভাবিয়া
চলিলা চতুৰানন দশানন পাশে;
মাগিয়া মুক্তিলা মোক। হনূষৰ হাতে
পাইলোঁঁ লাঞ্ছনা হেন, ধিক্ ই জীৱনে।
অমৰ কৰিয়া কিয় সৃজিলে বিধাতা।”
শেষিলে ইৰূপে নিজ বৃত্তান্ত কৃতান্ত,
উত্তৰিলা প্ৰভঞ্জন, “শুনা, মৃত্যুপতি!
দেখিলোঁ সুদূৰ হন্তে অৰাতিৰ ৰথে
বন্দী হলা তুমি। তব মহিষ বাহন :
হুইলা সক্ৰোধ অতি, বিতাড়িলা খুড়
ক্ষৌণী বিদাৰিত কৰি; চলিলা সবেগে,
(চলি যায় যথা ইষু আস-সূত্ৰ এৰি),
মেঘনাদ ৰথ লক্ষি; প্ৰকম্পি ধৰণী
ক্ৰোধে উনমত্ত শূৰ মহিষ-অসুৰ
'মুক্তিলা-মুক্ত কৰিলা।' ক্ষৌণী-পৃথিবী। ইষু—বাণ।
আস-ধনুক।
