এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৯
ষষ্ঠ সৰ্গ
উঠিল হাসিৰ ৰোল খল খল কৰি;
লাজত মৰিলোঁ প্ৰাণে। প্ৰমিলা-ৰমণ
কহিলা বিকৰ্থি পাছে, 'ভীৰু দণ্ডধৰ!
দণ্ড খসি পড়ে তোৰ যাৰ সিংহনাদে
কৰ হন্তে; তাৰ সঙ্গে কহ কোন মুখে
আসিলি কৰিবে বাদ? নিৰ্ম্মম অধম
প্ৰাণী অন্তকাৰী তই; পত্নী পুত্ৰ পতি
পিতা স্নেহময়ী মাতা হৰি, শোকানল
জ্বাল নৰ নাৰী বুকে হষে নিৰন্তৰ।
জীৱৰ নিয়ন্তা তই, তোৰ যে নিয়তি
মেঘনাদ, মূঢ়মতি! নাজানিছ মনে;
নাজানিছ কাৰ সঙ্গে পশিছ সংগ্ৰামে?
ধৰ ধনু কিম্বা দণ্ড; জীৱ-অন্তকাৰী
অন্ত কৰি, ধৰোঁঁ নাম আজি অন্তকাৰি;
নৰ নাৰী মৃত্যু অস্ত হোক 'ত্ৰিভুবনে।
এত কহি সুৰ-বৈৰী তৃণতা টঙ্কাৰি
এৰিলেক বাণগণ বিদ্যুতৰ বিভা;
নিবাৰিলোঁঁ নিজ অস্ত্ৰে পাৰিলোঁ যতেক;
যুজিলোঁঁ ক্ষণেক। পাছে ৰক্ষশূৰ মণি
মাৰি পঞ্চ ইষু আশু বিন্ধিলে হৃদয়;
অন্তকাৰী (অন্তক + অৰি)—যমৰ শত্ৰু। তৃণতা—ধনু
ইষু—বাণ।
