এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৭
ষষ্ঠ সৰ্গ
আতঙ্কে অম্বুদ-নাদে। কিন্তু সি ৰাৱণি
ৰহিলা অটল ৰণে; অতুল সাহস,
অতুল অস্ত্ৰৰ শিক্ষা, ধন্য ৰক্ষোমণি।
কি বিষম মায়া তাৰ; সমৰ সময়
মোৰ দেহে লুকাইয়া মোকে হানে বাণ,
নেদেখোঁ তথাপি তাক; হইলো অস্থিৰ
দিলো ৰণভঙ্গ শেষে খণ্ডিত শৰীৰে।”
শুনিয়া ঘনেশ বাণী, মুখ উত্তোলিয়া
উত্তৰিলা ত্ৰয়ীতনু “তুমি মেঘপতি!
ভঙ্গ দিলা যুদ্ধে যৱে অনুচৰগণ
তোমাৰ পলাল যথা পঙ্গপাল দল,
ভ্ৰূভঙ্গে নিমিষে। আমি থাকিয়া অন্তৰে
দেখিলোঁ গৰ্জ্জিছে গৰ্ব্বে জয়লাভ কৰি
ৰাৱণ নন্দন শূৰ, “ছি ছি লাজ লাজ
পলায় অমৰগণ ডৰিয়া মৰণ।'
নসহিল বাক্য তাৰ; চলিলোঁঁ সম্মুখে
পূৰ্ণ তেজ বিকাশিয়া; পাইলে বিনাশ
লক্ষ লক্ষ প্ৰাণী পুড়ি; হুইলা বাৰিধি
বাৰিশূন্য; বিশ্বমাজে জ্বলিল অগণি।
বিষম সমৰ শিক্ষা কিন্তু ৰাৱণিৰ;
অম্বুদ—মেঘ। অটল—ভ্ৰূক্ষেপ নকৰি স্থিৰভাৱে থকা।
ত্ৰয়ীতনু—সূৰ্য্য।
