এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২৫
পঞ্চম সৰ্গ
চলিলা হুইবে পত্নী। যুবত দুভাই;
শূৰ্পনখা বুড়ী কিন্তু, বিভীষণ বড়;
ৰূপো অনুপম অতি, কৃতান্ত-কিঙ্কৰী ,
দেখি যাক হাৰ মানি ডৰিয়া পলায়।
কাকুতি মিনতি যত কৰিলা কামুকী,
হুইলে বিফল সব; তাহাৰ কুহকে
নুভুলিলা দুই ভাই। পাই অতি লাজ
কলঙ্কিনী, অভিমানে ধিক্কাৰে কাটিলা
নিজে নিজ অঙ্গ; এবে নৰে বাদ দিয়া।
মিছা অভিযোগে ক্ৰুদ্ধ কৰিলে ৰাজনে।”
“দেখা দেখা ভাই,” কহে অন্য এক জন,
“দেখা শূৰ্পনখা কথা! নিজে নাক কাণ
কাটি, দিয়ে অন্যে বাদ ভীমা নিশাচৰী!
কোনে বুজে বিশ্বমাজে ৰমণীৰ মন?
দেখাত কোমল যেনে ৰমণী-আনন,
মন কিন্তু নোহে তেনে। কোনে পায় মন
ৰমণীৰ? নীৰজিনী অতীব কোমলা;
অন্তৰ কি হয় তেনে? শক্ত বীচিমালা
থাকে গৰ্ভে; ৰস তাৰ নাপায় ভ্ৰমৰে।
প্ৰভাময় ৰমণীৰ বদন-কমল,
বীচি—গুটি।
