এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২২
সীতাহৰণ-কাব্য
দণ্ডক অন্তক দ্বয়, বুজো একবাৰ।
যদিও নাজানো আমি ধনুৰ্ব্বাণ-ৰণ;
মল্লযুদ্ধে সবে কিন্তু নিয়ত নিপুণা;
সদৰ্পে আহ্বানোঁ ৰাজ-ভগ্নী-মনচোৰে
মল্লযুদ্ধে। যুজে যথা বিহগ বিহগী
শালিকা শালিকী, খুটি আচুড়ি বাকুহি
পক্ষাঘাতি, ভূমিতলে বাগৰি যুগৰি;
যুজি তথা, পৰাভবি ভূমিতল-ৰণে,
আনোঁ ধন দ্বয়ে বান্ধি স্বৰ্ণ লঙ্কাধামে।
দেখোক ৰমণী-ৰিপু কত বল ধৰে
ৰমণী, মৃণাল ভুজে; কত বল ধৰে
কৰী-অৰি সম সৰু ৰমণী-ককালে;
বুজোক ৰমণী বান্ধে কিৰূপ বন্ধনে।”
ৰসিকা ৰসিক-বাক্য ৰক্ষোবালাদল
হাসিলা বিস্তৰ। কৰি হাস উপহাস।
ইৰূপে; কনকালুকা কীলাল-পূৰ্ণিত
কাশে কৰি, সবে পাছে গলা ঘৰঘৰি।
যুবক অশ্ৰপদল সুৰাপান কৰি
প্ৰমোদ ভবনে সবে বসিলা বিভোলে;
বজাইলা বাদ্য কোনো; নাচিলা হাসিলা
‘ৰমণী-ৰিপু -ৰাম লক্ষ্মণক বুঝাইছে। কনকালুকা-সুবৰ্ণ কলসী
কীলাল-হল। অশ্ৰপৰাক্ষস।
