এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৯
পঞ্চম সৰ্গ
বন-বিহাৰিণী গুচি, তপস্বিনী হুব
বাঞ্ছিলা, তপস্বী ভজি। বিধবা সধবা
হব যদি ছিলে মন; জগতে বিচাৰি,
যক্ষ ৰক্ষ দৈত্য কুলে নাপালে কি বৰ;
বসিল তাইৰ মন ভিখাৰী মানবে?”
উত্তৰিলা অন্য বালা “যাত যাৰ মন
বসে, সখি! তাৰ পক্ষে মদন সমান
সেহি জন। মনে যাক বুলিয়া আপোন
সঁপে প্ৰাণ; তুমি তাক বুলিলে অধম
কি হব? দেখিবা যাক ৰূপবান তুমি,
ৰূপহীন মোৰ নেত্ৰে হয়তো লাগিব।
ভ্ৰমি ৰাজ-ভগ্নী সদা আকাশ পাতাল,
দেখিছে সুৰূপ কত; নহল বিকলা;
হুইলে বিহ্বলা কিন্তু মানবৰ ৰূপে।
অবশ্য আছয় হেতু; কাৰণ বিহনে
নোহে কৰ্ম্ম। ৰাম হুনু হৈমবতী সুত
কাৰ্ত্তিক সদৃশ ৰূপে। অসামান্য ৰূপে
আকৰ্ষিলে বালা মন; চুম্বক প্ৰস্তৰে
আকৰ্ষে যদ্ৰূপ লৌহ। সৃজিলা বিধাতা
ৰূপ দৰশন হেতু নয়ন যুগল;
নফলিল কিন্তু হায় নয়ন-দৰ্পণে
সেহি ৰূপ প্ৰতিৰূপ, যি ৰূপে ভুলিলা
