এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৩
চতুৰ্থ সৰ্গ
কোনোবা, কোনোবা ডৰে চেঞ্চাই, আতঙ্কে
উভলেজে পলাইলা; সঙ্কুচিত চিতে
লুকালা কাননে, গৰ্তে, বিটপী কোটৰে।
চিন্তিত হইলা হনু, “লুকাওঁ কিৰূপে?
কৈত স্থান মোৰ হেতু? হৰিণৰ অৰি
হৰিণৰ মাংস যথা; প্ৰকাণ্ড ই দেহ
হল তথা অৰি মোৰ সঙ্কট সময়ে।
বালি নিকালিব প্ৰাণ। পৰ্ব্বত-গহবৰ
পূৰ্ণ কৰি পড়ি থাকোঁ, যি থাকে কপালে।
শুনিছিলোঁ ছিলে শাপ মাতঙ্গ মুনিৰ,
মাতঙ্গ-বিক্ৰম তাৰাপতি কপীশ্বৰ
লভিব মৰণ যদি আসে ঋষ্যমুখে।
ই শাপে শঙ্কিত ৰাজা অচল অঞ্চলে
নাসিছিলা; পৰিত্ৰাণ পাইলা সিহেতু
সুগ্ৰীব, পশিয়া ঐত। মুনি অভিশাপ
হল কি বিফল এবে, তাহাৰ মৰণে?
নহলে কি সাহে বালি আসে মৃত্যু স্থানে?”
ক্ষণ পাছে পুনৰ্ব্বাৰ ভাবিলা পাবনি
সাহসে কৰিয়া ভৰ, “ইকি দুৰ্ভাবনা
উদিল অন্তৰে মোৰ! প্ৰভঞ্জন পিতা,
অঞ্জনা জননী মোৰ; কি হেতু গঞ্জনা
ৰাখিবোঁ দেবতা-বীৰ্য্যে, কাপুৰুষ সম
৮
