এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০৫
চতুৰ্থ সৰ্গ
মুখৰ মুখ্যাঙ্গ ছেদি কৰিলে লাঞ্ছনা!
নোহে কি কৰুণা? কোৱা, কিলাজে সমাজে
দেখাবোঁ কুমুখ মোৰ?” কান্দিলা ৰাক্ষসী
হুক হুকি। ভগিনীৰ অক্ষি-নীৰ মুছি
শান্তাইলা দশানন, “নকৰিবা শোক;
এতোধিক শোক ৰাম পাইব অচিৰে।
যোৱা গৃহে। ৰাজ-ভগ্নী তুমি, শূৰ্পনখা!
কাহাৰ শকতি হেন কৰে অৱহেলা।
তোমাক লঙ্কাত? ভগ্নি যোৱা লঙ্কাপুৰে।”
কহিলা মাৰীচ, “মাই, সম্বৰি ক্ৰন্দন
আনন্দে চলিও লঙ্কা; নিৰানন্দ আজি
কৰিবোঁ তপস্বী নৰে; কন্দাবোঁ তাহাক;
কান্দিব বৈৰীও তাৰ, পৰে লঙ্কাপুৰে।”
পাইয়া প্ৰবোধ বাণী, নিচুকি ক্ৰন্দন,
প্ৰণমি দোঁহাৰ পদে ৰৌদ্ৰা নিশাচৰী
ধৰিলা লঙ্কাৰ পথ; দস্তিলা মনত
“আনোক জানকী। আগে হুতাহ পলাই
ছিণ্ডিবোঁ কামুড়ি দন্তে সুবলিত নাসা
তাইৰ; খণ্ডিবোঁ আৰু সুকৰ্ণ যুগল।
ভূষিত ভূষণে। পাছে ভুক্ষাই যাতনা,
বৈদেহী অদেহী কৰি থইবোঁ গিলিয়া।”
চলিলা চৰিবে ৰথে ৰক্ষোৰথী বলী
