এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০৪
সীতাহৰণ-কাব্য
লুপ্ত হোৱে দীপ্তিমালা প্ৰবেশ সহিত।
পুলকে পৌলস্ত্য-পুত্ৰ প্ৰিয়বাক্যে পাছে
কহিলা তাপসে, “তুমি বুদ্ধিৰ ভাণ্ডাৰ।
নহিলে সহায় তুমি, মায়া-শিৰোমণি!
কিমতে হৰিবোঁ সীতা? নাবিক বিহনে
তৰণী তৰঙ্গাকুল তৰঙ্গিণী শ্ৰোত
অৱহেলি, কেতিয়াবা উজাব কি পাৰে?
তৰণী কেবল আমি; ৰাম-নদ স্ৰোতে
উটি যাবোঁ; কি শকতি হবে প্ৰতিকূল
তুমি হেন বুদ্ধিমান কাণ্ডাৰী বিহনে?
মায়া সুনিপুণ তুমি; মায়ায় তোমাৰ
বিমোহিব পাৰা দেব যক্ষ কিন্নৰাদি;
নৰ কি পদাৰ্থ? ব্যৰ্থ কাটিয়া সময়।
নাহি কাম। উঠা ৰথে হুইয়া সহায়,
চলি যাওঁ বেগে বন পঞ্চবটী যথা।”
সম্বোধিলা শূৰ্পনখা বৃদ্ধৰক্ষে চাই,
“নুহুইবা ৰুষ্ট মোত। শ্ৰদ্ধাস্পদ তুমি;
কহিছোঁ অযোগ্য বাক্য। অবলা বদনে
উচ্চাৰিত অনুচিত বাক্য কথঞ্চিৎ
হোৱে; ক্ষমা দিবা দোষ। ৰক্ষোনাথ সহ
যুক্তি কৰি সমুচিত দণ্ড বিধানিবা
তপস্বীক। চোৱা ভাবি, সামান্য মানবে
