এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৫
চতুৰ্থ সৰ্গ
ৰক্ষোনাথ? কিবা ফল সাধিব তাপস,
শত্ৰু নামে ভীত যিটো, নৰ-ডৰে ডবে।”
আকৰ্ণি কৰ্কশ বাণী নিকষা সূতাৰ,
কহিলা সন্তপ্ত মনে তাড়কা তনয়
“জ্ঞান বুদ্ধি লোপ মোৰ, হে ৰাজ-ভগিনি,
বাৰ্দ্ধক্যে, নাহিক ভুল; নিয়তি নিকট,
মৰিবোঁ সত্বৰে। ( দাসে ক্ষমিবা, ৰাজন!
চিৰ অনুগত তব; আছে অধিকাৰ
কহিবে উচিত)। কিন্তু কিহেতু, তৰুণি!
তৰুণ বয়সে তব বুদ্ধিৰ বিলয়
ঘটিল? কহিও,—আৰু গোপনে কি ফল—,
হুইয়া মোহিতা নৰ-তপস্বীৰ ৰূপে,
সাজিয়া মোহিনী কিয় চাহিলা বৰিবে
ধৰ্ম্মনিষ্ঠ ৰিপুঞ্জয় শ্ৰীৰাম লক্ষ্মণে
বিস্তাৰি কুহক জাল? যতন বিফল
দেখি, পাছে ক্ৰোধে কিয় ভীমমূৰ্ত্তি ধৰি
চাহিলা গ্ৰাসিবে সীতা নিৰপৰাধিনী?
বৃদ্ধ আমি, বুদ্ধি লোপ; কিন্তু আচৰিত
কিয় বোধ লোপ তব তৰুণ বয়সে!
তব হেতু বীৰ-কেতু দুই সেনাপতি
সদলে বিনষ্ট বনে। এবে যে কৰিলা।
আকৰ্ণি—শুনি। নিয়তি—মৃত্যু।
