এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯০
সীতাহৰণ-কাব্য
বনবাসী; সঙ্গে নাৰী পৰমা ৰূপসী।
গৈয়াছিলা সেহি বনে পুষ্প অন্বেষণে
পুষ্প-প্ৰিয়া শূৰ্পনখা,—স্নেহৰ নন্দিনী
জননীৰ; ৰক্ষকুলে অতি আদৰিণী।
বিনা দোষে ভগিনীৰ পাপিষ্ঠ লক্ষ্মণ
ছেদিলে নাসিকা কৰ্ণ। পাইয়া অকলা
অবলা কৰ্ব্বুৰ-বালা, ইহেন লাঞ্ছনা।
কৰিলে অধম, হায় দাগিলে অখ্যাতি
সুবিখ্যাত ৰক্ষকুলে। হাসিলে জগতে।
সহে কি ইলাজ, মিত্ৰ পঙ্ক্তিগ্ৰীব প্ৰাণে?
এত কহি বিংশভুজ ভূজঙ্গম যেন
ফোপাইলা ক্ৰোধভৰে; নিশ্বাস প্ৰশ্বাসে
বহিল প্ৰবল বাযু। নিস্তব্ধ মাৰীচ।
কহিবে লাগিলা পুনঃ ৰক্ষকুলৰ্ষভ,
“অকল ইমানে নোহে, কৰ্ব্বুৰ-তপস্বি।
নাশিলে তপস্বীৰাম সমস্থ ৰাক্ষস
দণ্ডকত। কহোঁ শুনা,—সূৰ্পনখা মুখে
পাইবাৰ্ত্তা, যুদ্ধযাত্ৰা বনকৰ্ত্তা দুই
বলীন্দ্ৰ দূষণ খৰ কৰিয়া সত্বৰ,
চলিলা অন্তিবে অৰি; চলিলা লগত
অগণ্য ৰাক্ষস চমূ। কিন্তু কি আশ্চৰ্য্য
পঙক্তিগ্ৰীব—দশানন।
