পৃষ্ঠা:সাৰনিত্যক্ৰিয়া.djvu/৭১

৫৯

সূৰ্য্যনাৰায়ণৰ ধ্যান আৰু ব্ৰহ্ম গায়ত্রী সম্বন্ধে বিচাৰ

বোধ হৈছিল, কিন্তু বাস্তবিক তেনে নহয়; এই সকলোৰে সৈতে পৰব্ৰহ্ম জ্যোতিঃস্বৰূপ ভগবান পৰিপূৰ্ণ আছে। জ্ঞানী লোকে ত্যাগ আৰু গ্ৰহণৰ প্ৰকৃত ভাব বুজি সংসাৰত পৰমানন্দে থাকে।
 অগ্নিত আহুতি দিয়াৰ কাৰণ এই যে তাত জগতৰ হিত হয়। যেনে খেতিয়কে পৃথিবী তত্ত্বত মাটি চাহ কৰি ধান বয়,পাছে তাত অঙ্কুৰ হৈ গছ হয় তাৰ পাছত ফুল হৈ ফল অৰ্থাৎ ধান হয়। এহালিছা মাটিত চাৰি বা পাচ সেৰ ধান বলে কুৰি পচিছ মোন ধান হয়। সেই দৰে অগ্নিতত্ত্বত উত্তম উত্তম বস্তু আহুতি দিলে তাৰ ধোৱা আকাশত গৈ মেঘ হয়, তাতে দেবতা তুষ্ট হৈ সময়ত জল বৰ্ষণ কৰে আৰু তদ্দাৰা অন্ন উৎপন্ন কৰি প্ৰজাসকলক পালন কৰে। আৰু যজ্ঞায় ধোঁৱাৰ পৰা বায়ু পৰিষ্কাৰ হয়, সেই অগ্নিৰ তেজত অন্তঃকৰণ শুদ্ধ হয়, অন্তঃকৰণ শুদ্ধ হলে পৰমাত্মাত ভক্তি আৰু নিষ্ঠা জন্মে। অগ্নিত আহুতি দিলে বিবেকৰ উদয় হয়। দেখিবলৈ পোৱা যায় যে, যি কোনো বস্তু অগ্নিত দিয়া যায়, অগ্নিয়ে সেই সকলোকে আপোনাৰ ৰূপ অৰ্থাৎ ভস্ম কৰি নিৰাকাৰ হয়। সেই সকলো বস্তু ক'লৈ গৈছে, এই প্ৰশ্নৰ মীমাংসা কৰিবলৈ গলে বিবেক আপোনা আপুনি আহি উদয় হয়, আৰু জগত সংসাৰ অসাৰ বুলি ইয়াত আসক্তি নজন্মে। এই নিমিত্তে শ্মশানত গৈ যোগ কৰিবৰ উপদেশ শাস্ত্ৰকাৰসকলে দিয়ে। মনক প্ৰকৃত শ্মশান বোলে। যেন বাহ্যিক শ্মশানত শবদাহ হয়, সেইদৰে মনৰূপ শ্মশানত জ্ঞানাগ্নিৰ দ্বাৰাই দ্বৈত অদ্বৈত জন্ম মৃত্যু মায়া প্ৰভৃতি ভস্মীভূত হৈ ব্ৰহ্ম পূৰ্ণৰূপে প্ৰকাশ হয়। সেই মনৰূপ শ্মশানত বহি জ্ঞানী লোকে শিব অৰ্থাৎ পৰব্ৰহ্মৰ উপাসনা আৰু ধাৰণা কৰি শিবস্বৰূপ অৰ্থাৎ ব্ৰহ্মস্বৰূপ হয়। প্ৰত্যক্ষ দেখি পোৱা