আহুতি দিবৰ প্ৰয়োজন আৰু অধিকাৰী। সকলোৱে বুজি চোৱা উচিত যে শূদ্ৰ আৰু স্ত্ৰী কাক বোলে। যদি স্থূল শৰীৰক শূদ্ৰ বা স্ত্ৰী বোলা তেনে সকলোৰে স্থল শৰীৰ শূদ্ৰ আৰু স্ত্ৰী হব। আৰু যদি আত্মাক শূদ্ৰ বা স্ত্ৰী বোলা তেনে সকলোৰে আত্মা শূদ্ৰ আৰু স্ত্ৰী। শাস্ত্ৰত যি স্থান পৰ্য্য়ন্ত জীৱৰ বোধাবোধ আৰু মনৰ গতি আছে আৰু যাৰ দ্বাৰাই বোধাবোধ হৈছে তাকে (প্ৰকৃতি শক্তি)স্ত্ৰীলিঙ্গ বোলে, যি. ঠাইত বোধাবোধ আৰু মনৰ গতি যাব নোৱাৰে অৰ্থাৎ যি প্ৰকৃতি আৰু শক্তিৰ অতীত তাকে শান্ত্ৰত (চৈতন্য ) পুৰুষ বোলে। অতএব শক্তিবিহীন পুৰুষ অনধিকাৰী, কাৰণ অক্ষম, আৰু স্ত্ৰী অধিকাৰী কাৰণ সক্ষম। স্বৰূপ পক্ষত স্ত্ৰী আৰু পুৰুষ কাৰণ পৰব্ৰহ্ম, কাৰণ পৰব্ৰহ্মৰ পৰা বেলেগ একো নাই।অতএব মানুহ মাত্ৰ সকলোৰে জ্ঞান মুক্তি, অৰ্থাৎ ব্ৰহ্মপদ প্ৰাপ্তিৰ নিমিত্তে উল্লিখিত কৰ্ম্ম কৰিবৰ অধিকাৰ আৰু বিধি আছে। তাত কোনো সন্দেহ নাই আৰু শাস্ত্ৰত লেখা আছে,
“জন্মনা জায়তে শূদ্ৰঃ সংস্কাৰাৎ দ্বিজ উচ্যতে।
বেদাভ্যাসাৎ ভবেদ্বিপো ব্ৰহ্ম জানাতি ব্ৰাহ্মণঃ॥”—
অৰ্থ এই যে, যেতিয়া জীৱ মাতা-পিতাৰ ৰজঃ বীৰ্য্য়ৰ পৰা উৎপন্ন হয় তেতিয়া সেই জীৱক শূদ্ৰ বোলে। আৰু যেতিয়া সেই শূদ্ৰ জীৱৰ পৰমেশ্বৰ সম্বন্ধী সৎসংস্কাৰ হয় তেতিয়া সেই জীৱক দ্বিজ বোলে, দ্বিজ নামে ব্ৰাহ্মণ ক্ষত্ৰিয় বৈশ্য খ্যাত হয়। আৰু যেতিয়া সেই জীৱে বেদ পাঠ কৰি ইন্দ্ৰিয়ক শুদ্ধ কৰে আৰু পৰমাত্মাত নিষ্ঠাবান হয় তেতিয়া তাৰ নাম বিপ্ৰ হয়। বিপ্ৰ অৰ্থাৎ যাৰ তেজ, বল, জ্ঞান আৰু শান্তি আছে। আৰু যেতিয়া সেই জীৱে ব্ৰহ্মক জানে অৰ্থাৎ জীৱাত্মা পৰমাত্মাৰে সৈতে এক আৰু অভিন্ন
