অদ্বৈত, সাকাৰ সগুণ দ্বৈতভাবে উপাসনা নকৰে। কেবল মাত্ৰ আপোন পক্ষ সমৰ্থনৰ নিমিত্তে শব্দাৰ্থ লৈ তৰ্ক বিতৰ্ক আৰু বিৰোধ কৰি জগতৰ অমঙ্গলৰ কাৰণ হৈছে। নিজেও ভ্ৰষ্ট হৈছে আনকো সত্য ধৰ্ম্মৰ পৰা ভ্ৰষ্ট কৰিছে, কোনেও সাৰবস্তুৰ ফালে লক্ষ্য নাৰাখে। কিন্তু যি ভক্তই আপোনাৰ ইষ্টদেব পূৰ্ণপৰব্ৰহ্ম জ্যোতিঃস্বৰূপ গুৰু মাতা-পিতাক নিৰাকাৰ, নিৰ্গুণ, অদ্বৈতভাবে অথবা সাকাৰ, সগুণ, দ্বৈতভাবে, যি ভাবেই হওক যথাৰ্থ সাৰ বস্তু পূৰ্ণপৰব্ৰহ্ম জ্যোতিঃস্বৰূপৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি ভক্তিৰে উপাসনা কৰিব তাৰ অজ্ঞানতা আৰু ভ্ৰম দূৰ হবই হব আৰু তেওঁ নিশ্চয়ে শান্তি পাব, কাৰো সৈতে বিৰোধ নেথাকিব আৰু তেওঁৰ পৰা জগতৰ মঙ্গল ব্যতীত কেতিয়াও অমঙ্গল নহব।
স্বৰূপ পক্ষত পূৰ্ণপৰব্ৰহ্ম জ্যোতিঃস্বৰূপত দ্বৈত বা অদ্বৈত, নিৰাকাৰ বা সাকাৰ, নিৰ্গুণ বা সগুণ প্ৰভৃতি উপাধি একেবাৰেই নাই। তেওঁ অনাদি কালৰে পৰা পৰিপূৰ্ণৰূপে অখণ্ডাকাৰে অনাদি অনন্তৰূপে যেনে তেনেই বিদ্যমান আছে। কেবলমাত্ৰ জ্ঞানী লোকে অজ্ঞান অবস্থাত থকা লোকসকলৰ উপাসনা কৰি জ্ঞান আৰু মুক্তি হবৰ নিমিত্তে দ্বৈত বা অদ্বৈত নিৰাকাৰ বা সাকাৰ নিৰ্গুণ বা সগুণ আদি ভাব জ্যোতিঃস্বৰূপ মাতা-পিতাত কল্পনা কৰিছে। পাছে জ্ঞান হলে নিজেই সাৰ ভাব বুজি লব। যেনে পিতাৰ পৰা পুত্ৰ-কন্যাৰ জন্ম হয়, কিন্তু যেতিয়া পুত্ৰ-কন্যাৰ জন্ম হোৱা নাই তেতিয়া পিতা যি বস্তু সেয়েই আছিল, তাৰ মাজত দ্বৈত বা অদ্বৈত ভাব নাছিল, পিতা শব্দ নাম নাছিল, আৰু পুত্ৰ-কন্যা শব্দ নাম নাছিল। কিন্তু যেতিয়া পিতাৰ পৰা পুত্ৰ-কন্যা উৎপন্ন হল তেতিয়া পিতা আৰু পুত্ৰ কন্যা নাম উপাধি কল্পনা কৰা হল আৰু পিতা,
