পৃষ্ঠা:সাহিত্য সপ্তম ভাগ.djvu/৯৬

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯০
সাহিত্য

“যেন ফুল প্ৰাণ   হাবিত জনম
 হাবিৰ বতাহে হাবিতে নাশে। ”
সভ্য প্ৰদেশত   জনমাহেঁতেন
 হ’লা হয় কেনে যশৰ ভূষণ;
কবি মহামতি,   মই মূৰ্খ অতি,
 নাজানোঁ কৰিব তোমাৰ পূজন;
কৰোঁ কবিতাৰে,   দুৰবল সুৰে,
 চকুৰ পানীৰে এবেলি তৰ্পণ।
কুলাচল নামে   কাব্য কোন জনে
 কৰিলে ৰচনা কৰোহোঁ তৰ্পণ।
কূৰ্ম্মৱলী পদ,   আৰু চণ্ডী-পদ
 ৰচিলে কোন নো কবি দুই জন;
 চকুৰ পানীৰে তৰ্পোহোঁ এবাৰ,
 দহিলে সুনাম শ্মশানে তোমাৰ।
ই অসভ্য দেশ   মনুষ্যত্ব-লেশ
 নাই একেবাৰে ভাৰত মাজে,
উলঙ্গ দেশৰ,   কাম কি ধোবাৰ?
 নোশাভে লোকক কাপোৰ-সাজে।
 ঠিক অসমীয়া মানুহ নহয়,
 অসম শ্মশান নোহে কোনে কয়?

⸻⸻