দুৰ্য্যোধনৰ জিৰণি।
কুৰুক্ষেত্ৰ সমৰত পাণ্ডৱে কৌৰৱৰ প্ৰায় সমস্ত সৈন্য নিপাত কৰে; ৰণৰ শেষত কৃতবৰ্ম্মা, কৃপাচাৰ্য্য, অশ্বত্থামা আৰু দুৰ্য্যোধন মাত্ৰ জীৱিত থাকে। কৌৰৱৰ এই বীৰসকলে সন্ধ্যা পৰত যেতিযা পাণ্ডৱৰ জয়ধ্বনি শুনিলে আৰু তেওঁলোকৰ নিজৰ শিবিৰবোৰ শূন্য দেখিলে, তেতিয়া আৰু তেওঁলোকৰ ৰণভূমিত থাকিবলৈ অনিচ্ছা হল। গদা হাতত লৈ দুৰ্য্যোধন দ্বৈপায়ন হ্ৰদলৈ গল আৰু তাৰ পানীত লুকাই থাকিল।
পাণ্ডৱসকল নিজৰ শিবিৰত সোমাল। কৌৰৱৰ অবশিষ্ট বীৰ তিনিজনে তেতিয়া দুৰ্য্যোধনৰ পথ অৱলম্বন কৰি হ্ৰদৰ কাষ পালেগৈ। তেওঁলোকে পুনৰ পাণ্ডৱৰ লগত ৰণ কৰিবলৈ দুৰ্য্যোধনক আহ্বান কৰিলে। দুয্যোধনে সেই নিশা ৰণ নকৰি তেওঁলোকক জিৰণি লবলৈ দি কলে—“আজি ৰাতিটো বিশ্ৰাম কৰো। কাইলৈ আপোনালোকৰ সৈতে সমৰস্থলত শত্ৰুৰ লগত ৰণ কৰিম; আপোনালোকেও ঠাইত জিৰণি লওকগৈ। ”
দুৰ্য্যোধন জীৱিত থাকিলে পাণ্ডৱৰ জয় সম্পূৰ্ণ নহয়। পাণ্ডৱে ৰণভূমিত দুৰ্য্যোধনক নেদেখি, তেওঁক বিচৰাই চাৰিওফালে চৰ পঠালে। এই সময়ত কেইজনমান ব্যাধে আহি ভীমক দুয্যোধনৰ সংবাদ দিলেহি। পাণ্ডৱ-শিবিৰত আনন্দধ্বনি উঠিল। যুধিষ্ঠিৰে শ্ৰীকৃষ্ণক লগত লৈ কিছুমান সৈন্য সেনাপতিৰ সৈতে দ্বৈপায়ন হ্ৰদলৈ যাত্ৰা কৰিলে।
স-৫
