এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪২
সাহিত্য
কাৰোবা আগত মই ধন দেখুৱাই
খুজিছোঁ সন্মান নিজে নিজকে পাহৰি,
কাকোবা অজ্ঞানী বুলি কৰোঁ চেই চেই,
কাকোবা কৰিছোঁ শাস্তি বাহুবলে ধৰি।
মোৰ থকা ঘৰ ওখ তিনিখলপীয়া,
আছোঁ শুই পালেঙৰ কোমল তুলীত,
ওপৰত কোনোবাই বিচনী মাৰিছে,
টোপনি মাতিছোঁ শুনি মনমোহা গীত।
দিনে দিনে কত ধন আহিব লাগিছে,
লেখি বুজি সুমুৱাই থওঁ আদৰেৰে,
পিন্ধা-উৰা সাজ-পাৰ চালে চকুৰোৱা,
তেনেকুৱা আৰু তাত নাই যাৰে তাৰে।
চোৱা নাই চকু মেলি আকাশৰ পিনে,
ভবা নাই কি অনন্ত ব্ৰহ্মাণ্ডখনি নো,—
তৰা, হাতী-পটি তাত আছে নো কিমান,
তুলনাত মই তাৰ কেনুৱা জীৱ নো!
গমা নাই কিয় এনে গতি সংসাৰৰ
কিয়বা মৰণ হয়, কিয়বা নো দুখ,—
যাক ভাবি ৰাজ্য এৰি ৰজাৰ ল’ৰায়ো
বিসৰ্জ্জন দিলে যত জীৱনৰ সুখ।
