পৃষ্ঠা:সাহিত্য-মুক্তাৱলী.djvu/১৪৯

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪১
ধূলি-কণা মই।

সত্যৰ কাৰণে যেন   সুখভোগ পৰিহৰি,
 ল’ব পাৰোঁ সাবটি মৰণ।
মৰণৰ ভয়ে প্ৰভু,  মনক ব্যাকুল কৰে
  মায়াই আকুল কৰে প্ৰাণ;
ইটো দেহা যদি যায়,   আত্মাৰ মৰণ নাই,
  দিয়াঁ প্ৰভু এই সজ জ্ঞান।
কৰ্ম্ম সদা কৰোঁ যেন   কৰ্ত্তব্য পথক চাই,
  ফল আশা কৰ্ম্মৰ বন্ধন;
আকুল আতুৰ ভৈলোঁ   মায়াৰ মোহত পৰি,
  কৰাঁ প্ৰভু মায়াৰ নিৰ্জান।

শ্ৰীতৰুণৰাম ফুকন।

টীকা।

বিষয়—(বি-সি=আবদ্ধ কৰ্+অল্) যি মানুহক বিশেষৰূপে বান্ধি ৰাখে। সাংসাৰিক কাৰ্য্য; সাংসাৰিক সুখ।

ৰতি—( ৰম্+ক্তি) ৰাপ, অনুৰাগ।

নিৰ্জান—নাশ।