তেতিয়া তেওঁ কবলৈ ধৰিলে। তেওঁ ৰাজপুরুষবিলাকক যুধত অধ্যবসায় ধৰিবলৈ কলে। তেওঁ কলে, “কাৰ্থেজবাসীবিলাকৰ মই নিজ চকুৰে বিপত্তি দেখিছোঁ, আরু সন্ধি কেৱল কাৰ্থেজৰ হিতলৈ হব, ৰোমৰ নহয়। সেই দেখি মই আপোনালোকক যুধত ধৰি থাকিবলৈ কওঁ৷ তাৰপৰা তেওঁ বন্দিয়াৰৰ সলনাসলনি বিষয়ত কলে, “যিবিলাক কাৰ্থেজৰ সেনাপতি ৰোমাণবিলাকৰ হাতত আছে, তেওঁবিলাক সুস্থ আরু সবল হৈ আছে, কিন্তু মই নিজে ইমান কৃশ হলোঁ যে, আকৌ কাম কৰিবলৈ মোৰ শক্তি নেথাকিব। আরু মোৰ মনে ধৰিছে, শত্ৰুৱে মোক লাহে লাহে বিহ দিছে, আরু মই সৰহ দিন নিজীওঁ। এইবিলাক কাৰণ দেখুৱাই তেওঁ জোৰ দি কলে যে, বন্দিয়াৰৰ সলনাসলনি কেতিয়াও হব নেলাগে।
তেওঁক নিজৰ বিপক্ষে নিজক কোৱা দেখি, আন কি, ৰোমাণবিলাকেও আচৰিত মানিলে, আরু ৰোমৰ প্ৰধান পুৰোহিত আহি স্পষ্টকৈ কলে যে, তেওঁক যেতিয়া বলাৎকাৰেৰে শপথ খুওৱা হৈছে, তেওঁ আকৌ বন্দিয়াৰ সোমাবলৈ বাধ্য নহয়। কিন্তু ৰেগুলচৰ সাধু অন্তঃকৰণে এই কথালৈ এক নিমিষো কাণ নেপাতিলে। তেওঁ কলে, “আপোনালোকে মোক অপমান কৰিবলৈ ঠিক কৰিছে নে কি? মৰণ আরু দুৰ্ঘোৰ যাতনা মোৰ নিমিত্তে যে আছে, মই এই কথা নজনাকৈ থকা নাই; কিন্তু এটা অপমানৰ লাজ আরু পাপমনৰ বিষৰ তুলনাত এইবিলাক কি? মই যদিও কাৰ্থেজৰ গোলাম হলোঁ, তেওঁ মোৰ গাত এতিয়াও ৰেমাণৰ তেজ আছে। মই উভতিবলৈ শপথ কৰিলোঁ। মোৰ কৰ্ত্তব্য কাম যোৱাটো; বাকি অংশ ঈশ্বৰৰ হাতত।”
৬
