পৃষ্ঠা:সাহিত্য-প্ৰবেশ.djvu/২৭

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ১৯ ]
 

পাপীয়ে আলচে ঘোৰ কুমন্ত্রণা,
অশেষ পাপৰ কৰে আৰাধনা;
তললৈ হাওলে পাপৰ ভৰত,
কলা চিন তাৰ বিচৰে মুখত ;

তুমিয়ে লুকুৱাঁ ক্ষণকাল তাৰ
সকলো দুশ্চিন্তা, আকৃতি এন্ধাৰ।
তােমাৰ ছাঁয়াত জীৱন, শুৱনী।
হাত যোৰোঁ, মােক নেৰিবা, তােপনি!

————


দশােপদেশ ।

 ১। জ্ঞানীৰ উপদেশ নােপােৱাকৈ কোনাে জ্ঞানী হব নােৱাৰে।

 ২। ধম্মহীন জীৱন, আরু শাহ নাইকিয়া খােল একে কথা।

 ৩। পাপহীন মন প্রফুল্ল থাকে।

 ৪। জোনৰ কলঙ্ক আছে, ধাৰ্ম্মিকৰ কলঙ্ক নাই।

 ৫। ঈশ্বৰৰ অবিচাৰ নাই।

 ৬। জ্ঞানৰ পােহৰ পূৰ্ণজোনৰ পােহৰতকৈ বেচি।

 ৭। জীৱনৰ লক্ষ্য ঠিক কৰি লবা।

 ৮। যত উপদেশ নেথাকে, তাক ৰসিক কথা বুলিব নোৱাৰি ।

 ৯। অজ্ঞানতাতকৈ অলপজ্ঞান বেয়া।

 ১০। ধৈৰ্য্য সকলো অমঙ্গলৰ ঔষধ।

————