জল, স্থল, আকাশৰ জুৰি সৰ্ব্ব ঠাই
হিংসুক পদাৰ্থ বাস কৰে কত হায়।
মানৱ! ৰাখিবা তুমি ভয় ইবোৰলৈ—
সবাতো অধিক ভয় ৰাখিবা নিজলৈ!
স্যমন্তকোপাখ্যান *
নিগ্ন ৰজাৰ দুজন পুতেক আছিল, প্ৰসেন আরু সত্ৰাজিত। এদিন সত্ৰাজিতে সাগৰৰ পাৰত গৈ সূৰ্য্যস্তুতি কৰিলে। তেওঁ এক মনেৰে স্তুতিবাদ কৰাত, সূৰ্য্য আহি তেওঁৰ আগত থিয় হল৷ সূৰ্য্যৰ অস্পষ্ট মূৰ্ত্তি দেখি, সত্ৰাজিতে সূৰ্য্যক কলে, “মই আপোনাক আকাশত যেনে জুইকুৰৰি নিচিনা দেখিছিলোঁ, আপুনি এতিয়া আগত থকাতো তেনে দেখিছে। মই আপোনাৰ অনুগ্ৰহৰ প্ৰভেদ একো দেখা নাই।”
এনে কোৱাত, ভগবান সূৰ্য্যদেৱে, নিজ কণ্ঠৰপৰা স্যমন্তক নামৰ মণি সোলোকাই একাষত নমাই থলে। তেতিয়া সত্ৰাজিতে, তেওঁৰ অলপ-তামবৰণীয়া আৰু জল্মলীয়া শৰীৰ, আরু অলপ-পিঙ্গল বৰণৰ চকু দেখিবলৈ পালে; আরু প্ৰণিপাত কৰি স্তৱ কৰিবলৈ ধৰিলে৷ সূৰ্য্যদেৱে সত্ৰাজিতক কলে,“তোমাৰ অভিমত বৰ লোৱাঁ।” সত্ৰাজিতে সেই শ্ৰেষ্ঠ মণিৰত্ন খুজিলে। সূৰ্য্যে তাকে দি আকাশৰ নিজ ঠাইলৈ উঠি গল।
* মূল সংস্কৃত বিষ্ণুপুৰাণৰপৰা ভাঙ্গনি।
