অৱশ্যে, নিজৰ প্ৰতিহে। আনৰ প্ৰতি নহয়। লাভ কি?
কিন্তু ই কি? ইয়াত যে তেওঁৰ বাবে ৰৈ আছিল এক বিস্ময়!
স্বেচ্ছাসেৱী অনুষ্ঠানটোৱে তেওঁৰ আগমন উপলক্ষে আয়োজন কৰিলে এক আদৰণি অনুষ্ঠানৰ। ডিঙিত গামোচা পিন্ধাই আদৰা হ’ল তেওঁক।
চাহ-মেলৰো আয়োজন চলিল।
এটা গীতো পৰিৱেশন কৰা হ’ল, ‘আমি একেখন নাৱৰে যাত্ৰী, সহযাত্ৰী একেখন নাৱৰে!’
মনৰ এক আকস্মিক আনন্দ উত্তেজনাত তেওঁৱো প্ৰদান কৰিলে এক চমু ভাষণ। ভাষণৰ মাজতে সৰসৰকৈ ওলাই আহিল তেওঁৰ চকুপানী।
অৱশ্যে, আনন্দৰ চকুপানীহে।
তেওঁ যে আজিৰ পৰা অকলশৰীয়া নহয়, সেই বাবে।
এজন এজনকৈ সকলোৰে লগত তেওঁ নিজেই চিনাকি হ’ল।
সকলোখিনি তেওঁৰ প্ৰায় সমবয়সীয়াই হ’ব।
চাৰি-পাঁচ বছৰৰ ইফাল সিফাল অৱশ্যে হ’ব পাৰে।
গতিকে, তেওঁ পুৰুষসকলক ’ককাইদেউ’ আৰু মহিলাসকলক ’বাইদেউ’ সম্বোধনেই কৰিলে।
সকলো একেটা পৰিয়ালৰেই সদস্য হৈছে। একেখন ঘৰৰে মানুহ।
গতিকে, অন্য সম্বোধনৰ কথা তেওঁ ভাবিবও নোৱাৰিলে।
গোটেই আবেলিটো অনুষ্ঠানটোৰ মাজতে কটাই অলপ পৰৰ আগতে তেওঁ ওলাই আহিছে বেলকনিলৈ।
জোনাকখিনি ভাল লাগিছে। সঁচায়ে, সুন্দৰ জোনাক!
হঠাৎ, তেওঁৰ অনুভৱ হ’ল, কোনোবা এজন যেন পৰ্দা ঠেলি সোমাই আহিছে। তেওঁ প্ৰায় উচপ খাইয়েই উঠিল, মানুহজনীয়েই নেকি আক’!
নাই, নহয়। আবেলি চিনাকি হোৱা মহিলাগৰাকীহে।
বগা শাৰী এখন পিন্ধি থকা বয়সস্থ মহিলাগৰাকী।
“আহক বাইদেউ! বহক ইয়াতে!”
“হ’ব দিয়ক।”
চৌধুৰীয়ে টানি অনা চকীখনতে মানুহগৰাকী বহিল।
মানুহৰ স্বভাৱেই হৈছে, চিনাকি হোৱাৰ পিছতেই ঘৰৰ কথা সোধা, পৰিয়ালৰ কথা সোধা, লাগিলে চিনাকিৰ স্থানখন বৃদ্ধাশ্ৰমেই নহওক কিয়!
গতিকে, চৌধুৰীয়েও তাকে কৰিলে।
