পাতিব লাগে।’
বেলেগ কথা মানে, মামনৰ গা বেয়া কৰিছিল। খবৰ আহিছিল।
আকৌ, ঘৰ-দুৱাৰ বন্ধ কৰি দুয়ো পালেগৈ তাইৰ ঘৰ। চোৰ আহিলেও আহিব, নিলেও নিব কি পায়। নহ’লে আৰু, চোৰ ৰাখি বহি থাকিলেহে হ’ব।
নাতিল’ৰাৰ মুখখন চায়েই চৌধুৰী উভতি আহিল! যিমানেই যি ভাবক, চোৰৰ হাতত ঘৰখন এৰি গৈ তেওঁৰ একেবাৰে ভাল লগা নাছিল।
চৌধুৰীয়নী পিছে থাকি আহিল।
নাতিক একেবাৰে সূৰ্য্য়-দৰ্শন কৰাইহে আহিব বোলে।
এদিন, চৌধুৰীয়নীও আহিল। কথা-বাৰ্তাবোৰ আৰম্ভ হ’ল।
বেলেগ কথানো কি ওলাব আৰু! খালি, নাতিটোৰ কথাই!
তথাপিও, মানুহজনী যে সজীৱ হ’ল সেইয়াই বহুত।
নহ’লে চৌধুৰীৰতো চিন্তাই হৈছিল।
পিছে, ভাল দিনবোৰ বেছিদিনলৈ নচলিল। চৌধুৰীয়নী এদিন বাথৰূমতে পিচল খাই পৰি গ’ল। ওপৰলৈ মুখখন দি পৰিল। মূৰ ফাটি গ’ল।
লগেলগেই অজ্ঞান হৈ পৰিল।
ইফালে, চৌধুৰীয়ে ক’বই নোৱাৰে। বহুত দেৰিৰ পিছত তেওঁ নিজে বাথৰূমত সোমাব খোজোতেহে কথাটো ধৰা পৰিল।
কথাটোতো সাংঘাতিক! পিছে, তেওঁ অকলে কৰে কি?
বাহিৰলৈ ওলাই আহি যাকে পালে তাকে তেওঁ মাতিলে।
তেওঁৰ ভাগ্য ভাল আছিল যে সেই সময়তে মিস্ত্ৰী এজনো আহি ওলালহি। মৰিয়াই খটিয়াই দুৱাৰখন ভাঙিলে। মানুহজনীক উলিয়ালে।
তাৰ পিছত এই ডাক্তৰ মাতা, এই গাড়ী মাতা। মানে, হুলস্থূল আৰু!
এম্বুলেন্স এখন আহিল। চিধা নাৰ্চিং হোম। একেবাৰে আই-চি-ইউ।
পূৰা সাতদিনৰ ব্যাপাৰ! দৌৰা-দৌৰি! উৎকণ্ঠা! চিন্তা!
ইফালে, মৃণালে একো ক’বই নোৱাৰে। খবৰেই দিয়া নহ’ল তাক।
দিওঁনো কি লাভ? ক’তনো আহি পাবহি! আহিলেওনো কৰিব কি?
হ’ব। ভাল হৈ লওঁকচোন প্ৰথমে। পিছতো, খবৰটো দিব পৰা হ’ব।
চৌধুৰীয়ে আশা এৰি দিয়া নাছিল।
মামন পিছে আহি ওলালহি। ইপিনে, তাইৰো কোঁচত কেঁচুৱা৷
চৌধুৰীৰ তাইলৈ বেয়া লাগিল।
“হ’ব আই, তই যাগৈ! মই পাৰিম।”
