শেষত, গৈ থৈ গোটেইখন অসাৰ সংসাৰহে হ’লগৈ।
এতিয়া, মানুহজনীৰ মনটো ভাগি নাযাবৰ বাবে কিবা এটাতো কৰিব লাগিব। কিন্তু, তেওঁ কৰিবনো কি?
তাতে টি.ৱি.টোতো কি কি যে খবৰ কিছুমান আহি থাকে!
কেতিয়াবা দেখিবা, কোনোবা বুঢ়ামানুহ এজনক কোনোবা স্বেচ্চাসেৱী সংগঠনৰ সদস্যই ফুটপাথৰপৰা তুলি নিছে কোনোবা বৃদ্ধাশ্ৰমলৈ।
সাংবাদিকৰ কেমেৰাৰ সমুখত বৃদ্ধই কান্দি উঠিছে।
দুটাকৈ প্ৰতিষ্ঠিত পুতেক! নগৰত অট্টালিকা! গাইপতি গাড়ী-মটৰ!
তথাপিও, বুঢ়াৰ বাবে অকণো ঠাই নহ’ল সিহঁতৰ ঘৰবোৰত।
আকৌ, বুঢ়া নিজেও আছিল হেনো চাহ বাগান এখনৰ মেনেজাৰ!
প্ৰাচুৰ্য্যৰ মাজত জীৱন কটোৱা মানুহ।
অথচ, কি মানুহ কি হৈ গ’ল!
আকৌ, কেতিয়াবা দেখিবা, এজনী বুঢ়ীমানুহক পুতেকে দূৰ-দূৰণিৰ বাটত এৰি থৈ গৈছে। ৰাইজে পাই উদ্ধাৰ কৰি নি থৈছেগৈ কোনোবা বৃদ্ধাশ্ৰমত।
টি.ৱিত ৰাইজৰ সাংঘাতিক প্ৰতিক্ৰিয়া!
পুত্ৰৰ বিৰুদ্ধে ৰাইজ জাগি উঠিছে।
ইপিনে, পত্নীসহিতে পুত্ৰই কৰিছে পলায়ন!
কৰা, এতিয়া কি কৰা!
এদিন অৱশ্যে, আন এটা আলোড়নকাৰী খবৰ আহিল।
এজনী কন্যা শিশুক মাতৃয়েই ফুটপাথত পেলাই থৈ গুছি গৈছে!
কোনোবা নিঃসন্তানে তুলি নিছে।
এইবোৰনো খবৰনে? এইবোৰ খবৰে কাৰ কি উপকাৰ কৰিব?
কৰিলে, অপকাৰহে কৰিব। মানৱীয় সম্পৰ্কবোৰ দূষিতহে কৰিব।
অন্যৰ কি হয় তেওঁ ক’ব নোৱাৰে, কিন্তু এইবোৰ খবৰে চৌধুৰীয়নীৰ মন যে ভাঙি দিব সেইটো চৌধুৰীয়ে অনুমান কৰিছে আৰু তেওঁ ভয় খাইছে।
চৌধুৰীৰ মনটোও যে মাজে মাজে নকঁপে, এনে নহয়, কঁপে।
ল’ৰাতো গলেই। ছোৱালীওতো গ’লেই। থাকিলনো কোন আৰু?
তথাপিও, তেওঁ ইমান এটা ভাগি পৰা নাই।
ব্যস্ততা আছে যে! চাকৰিটো আছে যে!
কিন্তু, চৌধুৰীয়নী?
বহুত কথা চিন্তা কৰি চৌধুৰীয়ে স্বেচ্চা-অৱসৰ ল’লে।
