অগত্যা, তেখেতক আগবঢ়াই দিবলৈ বুলি লগে লগেই আগবাঢ়িলো।
বৰ্ মাৰ লগত কথা পাতি পাতি গৈ থাকোঁতেই মোৰ চকুত পৰিল উদ্ধোধক ডাঙৰীয়াৰ গাড়ীখন কাযেদিয়েই পাৰ হৈ যোৱা।
অ’ কি হ’ব এতিয়া?
বৰমাকো আদ্-বাটতে এৰিব নোৱাৰোঁ!
আনহাতে, উদ্ধোধক ডাঙৰীয়াক আদৰিবলৈ গামোচা আদি লৈ ছোৱালীকেইজনী চাগে আগবাঢ়ি গৈছেই।
প্ৰসেনহঁতেও তেখেতক মঞ্চলৈ আগবঢ়াই নিবলৈ চাগে সাজু হৈছে।
সিহঁতৰ গাততো কোনো দোষ নাই।
মই আগতেই সিহঁতক কৈ থৈছোঁ, বোলো মই দহটা কামত লাগি থাকিবলগীয়া হ’ব। গতিকে, সিহঁতেই যাতে উদ্ধোধক ডাঙৰীয়াক মঞ্চলৈ আগবঢ়াই লৈ যায়। মই বাৰু আহিম যিমান পাৰো সোনকালে।
সিহঁতো হোলাৰ ভাই মোলা!
তাতে, মোৰ কথা অমান্য কৰিবলৈ সাহস সিহঁত এটাইয়ো নকৰে।
কিন্তু, সমস্যাটো হৈছে যে তাতেই!
এতিয়াই যদি কিবা বুদ্ধি কৰি তেখেতক বাধা দিব পৰা নাযায় তেন্তে সাংঘাতিক কথাই হ’ব। এখন ভুল প্ৰতিচ্ছবিত মাল্যাৰ্পণ কৰিবলৈ দিয়াৰ বাবে সমস্ত দায়-দোষ মোৰ মূৰতে পৰিব। গৰিহণাৰ প্ৰস্তাৱ পৰ্যন্ত লোৱা হ’ব পাৰে৷
তাতে প্ৰেক্ষাগৃহ দৰ্শকেৰে ভৰ্তি হৈ আছে৷
অৱশেষত আৰু, ‘যাঃ যি হয় হ’ব!’ বুলি ভাবি লৈ মই বৰমাক ৰাস্তাতে এৰি মঞ্চৰ ফালে দৌৰ দিলো।
উদ্ধোধক ডাঙৰীয়াই মাল্যাৰ্পণ কৰাৰ আগতেই যেনেতেনে হ’লেও খুন্দা এটা লগাই ছবিখন যাতে তললৈ পেলাই দিব পাৰে, তাৰ গ্লাছখন যাতে ভাঙি দিব পাৰো আৰু বহুত দুখ প্ৰকাশ কৰি সেই ভগা ফ্ৰেমৰ প্ৰতিচ্ছবিখনত মাল্যাৰ্পণ কৰাৰ পৰা তেখেতক যাতে বাৰণ কৰিব পাৰো!!
তাৰ বাহিৰে আন কোনো উপায় মই দেখাই নাই।
গতিকে, ‘দৌৰ আকাশ, দৌৰ!’
মানে, মই নিজকে নিজেই ক’লো আৰু দৌৰিবলৈ ল’লো।
মই দৌৰিছোঁ, মাথোঁ দৌৰিছোঁ। মানুহ ফালি ফালি কেৱল দৌৰিছোঁ।
কোনে কি ভাবিছে, কি কৈছে, চোৱা নাই আৰু!
এইবোৰ চাবলৈ, শুনিবলৈ মোৰ এতিয়া সময়ো নাই, ইচ্ছাও নাই।
