কিহৰ চিন্তা?
কিন্তু, তেতিয়াৰ দিনত?
বাপ্ ৰে, কি সমস্যা! ফটো তোলাটো হেনো এক প্ৰকাৰৰ অভিযানেই আছিল বুলিব পাৰি। বহুদিনীয়া এটা ব্যাপাৰ! কিমানেনো কৰে তেনে ব্যাপাৰ?
মই আচৰিত হৈছোঁ আন এটা কথাতো।
মানে, প্ৰবীণদাহঁতে হেনো দেউতাকক ভালদৰে দেখাই নাছিল।
কথাটো শুনি মইতো একেবাৰে উচপ খাইয়ে উঠিছিলো বুলিব পাৰি।
নুঠিম নেকি, কওকচোন বাৰু! আৰে, নিজৰ দেউতাক হয়, থাকেও একেখন ঘৰতে। কিবা বোলে ফৌজত চাকৰি কৰিছিল, মাজে-মধ্যেহে আহে, ল’ৰাহঁতো বোলে হোষ্টেলত থাকে, লগ ভাগ নাপায়, তেতিয়াও মানি ল’ব পাৰি। কিন্তু, একেখন ঘৰতে থাকিও ল’ৰা-ছোৱালীকেইটাই নিজৰ দেউতাকক দেখা নোপোৱাৰ কথাটো বাৰু কোন মূৰ্খই মানি ল’ব?
হয়নে নহয়, কওক!
কিন্তু, কথাটো হেনো অলপ বেলেগ। মানে, অবিশ্বাস্য কিন্তু সত্য!
প্ৰবীণদাৰ কথা যদি সত্য হয় তেন্তে ক’ব লাগিব, তেওঁলোকৰ ঘৰখনো ব্যতিক্ৰমেই আছিল। তেওঁলোক কোনো কাৰণতে দেউতাকৰ মুখামুখি নহৈছিলেই। দেউতাক আগফালে থাকিলে তেওঁলোক থাকিব হেনো পিছফালে। দেউতাক কিবা কাৰণত পিছফালে আহিলে ল’ৰা-ছোৱালীকেইটা হেনো ঢপলিয়াব আগফালে। আকৌ, লৰা-ছোৱালীকেইটাৰ যিকোনো ধৰণৰ অভাৱ-অভিযোগ শুনিছিল মাকেহে। কোনো কাৰণতে কোনো ল’ৰা-ছোৱালীয়ে যাতে তেওঁৰ ওচৰত চল নাপায় তাৰ বাবে তেওঁ সদা-সচেতন আছিল।
অৱশ্যে, ঘৰখনত মানুহজনে যেনেকুৱাই আচৰণ কৰক লাগিলে, বাহিৰত তেওঁৰ এখন ভাল সমাজ আছিল। তেওঁক বাদ দি কোনো সামাজিক কাম-কাজ সেই অঞ্চলটোত নহৈছিলেই। প্ৰবীণদাৰ মাকে হেনো মাজে মাজে ভোৰভোৰাইছিল, ’ঘৰখন কেনেকৈ চলে খবৰ ৰাখিলেহে! কি মানুহ!’
মানুহজনৰ আকৌ এখন ডাঙৰ গেলামালৰ দোকান আছিল।
তেতিয়াৰ দিনত, প্ৰায় পাঁচ কিল’মিটাৰমান ব্যাসাৰ্দ্ধৰ সেই অঞ্চলটোত সেইখনেই হেনো একমাত্ৰ আৰু ডাঙৰ দোকান আছিল।
তেওঁ পুৱা আঠ বজাতে দোকানলৈ যায় আৰু উভতি আহে ৰাতি দহ বজাতহে। তেতিয়ালৈ, ল’ৰা-ছোৱালীকেইটা টোপনিত লালকালেই হয়।
ঘৰখনৰ কথা কাণ্ডবোৰ যদি এনেকুৱাই হয় তেন্তে ল’ৰা-ছোৱালী
