শক্তি গ’ল। একো মনিবই নোৱাৰে।
শেষত যেনিবা, ভদ্ৰেশ্বৰ দদাইয়ে তেওঁৰ শোৱনিকোঠাৰ বেৰৰপৰা নমাই অনা, অৱস্থা নাইকিয়া হোৱা ক’লা-বগা ফটো এখনৰ ওপৰত ভালেমান পৰ চকু ফুৰাই ফুৰাই এটা সময়ত এঠাইত আঙুলিটো লগাই ক’লে, “এইটোৱেই আছিল লোকনাথ! ধৰিব পাৰিছনে?”
“জা..নো! ৰ’ব! প্ৰবীণদাক এবাৰ দেখুৱাই আনোগে” বুলি মই আহিলো তেওঁৰ ঘৰলৈ।
তেওঁ চালে, মাকে চালে, ওচৰৰ ৰেৱতী বৰমাকে চালে।
নাই, স্পষ্ট নহয়। ধৰিবই নোৱাৰিলে। কি কৰোঁ?
আইডিয়া! ফটোখন স্কেনিং কৰি লেপটপত ভৰাই এনলাৰ্জ কৰি চালে কিজানি সমাধানটো ওলাইয়েই!
পিছে, নাই। কামত নাহিল। ফটোখন জ্বলি গৈছে। স্পষ্ট নহয়।
ইপিনে হাতত আছে মাত্ৰ দুটা দিন!
এই দুদিনৰ ভিতৰতে কিবা এটা কৰিব নোৱাৰিলে নিজেই লাজ পাব লাগিব। ইফালে, কথাটো গম পোৱা কেইটাইয়ো ডাউন দিব। জানো।
মূঠতে, মহা পয়মাল!
পয়মাল মানে কি আৰু, প্ৰবীণদাই বাৰ্ষিকভাবে আয়োজন কৰা ‘লোকনাথ বৰদলৈ সোঁৱৰণি নাট প্ৰতিযোগিতা’ত ষ্টেজৰ সমুখত তেওঁৰ দেউতাকৰ প্ৰতিচ্ছবি এখন সজাই থোৱাৰ পোষকতা কৰিছিল।
কথাটো মইয়ো সমৰ্থন কৰিলো।
পিছে, শেষত গৈ থৈ মই নিজেইহে ফান্দত পৰিছোঁগৈ দেখোন!
কিছুমান মানুহো যে থাকে মানে, কি কওঁ! নিজৰ ফটো এখন তুলি নথয়। ভয় কৰে। মানে, মৰিবলৈ আগবঢ়া বুঢ়া-বুঢ়ীৰহে হেনো ফটো এখন তুলি থয় যাতে শ্ৰাদ্ধৰ দিনা মালা-চালা পিন্ধাই ৰভাতলীত সজাই থ’ব পাৰি।
গতিকে, আৰে! ফটো কেলৈ? মই আছোঁৱেই নহয় মানুহটো!
কি কথা আছে ক!’
কথাবোৰ মানে এনেকুৱা।
অৱশ্যে, এইবোৰ ধৰক, পঞ্চাশ বছৰৰ আগৰ কথা কৈছোঁ।
আজিকালিতো, এনে কথা কোনেও নাভাবেও, নকয়ো।
তাতে, আজিকালিতো হাতে হাতে থকা ফোনতবোৰত কেমেৰা থাকেই। গতিকে, যাৰে মন যায়, যেতিয়াই মন যায় ফটো তুলিলেই হ’ল।
