আওঁৰাব লাগিব। বেয়া কথা হ’ব।
ভবামতেই কাম।
পুৱা চাৰে চাৰি বজাত তেওঁ গেইটৰ বাহিৰ ওলালেই।
বাহিৰখন অলপ অলপ আন্ধাৰ আন্ধাৰ যেন হৈ আছিল।
অৱশ্যে, পূৱ আকাশখন পোহৰ পোহৰ যেন হৈ আহিছিল।
ফেঁহুজালি দিছিল। চৰাই-চিৰিকটিৰ মাতো শুনিবলৈ পোৱা গৈছিল।
দূৰৈৰ গছ-বিৰিখবোৰৰ মাজৰপৰাও আন্ধাৰ আন্ধাৰ ভাবটো ক্ৰমে ক্ৰমে আঁতৰি গৈছিল আৰু সেউজীয়া সেউজীয়া ভাবটো আহিছিল।
পকা ৰাস্তাত উঠিয়েই তেওঁ চিন্তা কৰিলে, কোনটো দিশেৰে যোৱা ভাল হ’ব! পূৱে নে পশ্চিমে?
বেছি দেৰি চিন্তা কৰি নাথাকি তেওঁ পূৱলৈ যোৱাৰে সিদ্ধান্ত ল’লে।
যিমানেই যি নহওঁক, মানুহ সদায় পূৱলৈহে যাব লাগে বুলি সেই তাহানিতে তেওঁৰ দেউতাকে কোৱা কথা এষাৰ তেওঁৰ মনলৈ আহিল।
গতিকে, পিতৃবাক্যকে সাৰোগত কৰি তেওঁ আগবাঢ়িল।
দত্তহঁতৰ গেইটৰ সমুখতে ৰৈ থকা কুকুৰ এটাই দুবাৰমান ভুকিলে।
বেজবৰুৱাই লক্ষ্য কৰিলে, কুকুৰটো গেইটৰ মাজেদিয়েই হওক বা ওপৰেদিয়েই হওক পাৰ হৈ আহিব নোৱাৰিব। চিন্তা নাই।
তেওঁ গহীনত আগবাঢ়িল।
এঘৰত, টিউৱ-ওৱেল মৰাৰ শব্দ শুনা গ’ল।
আন এঘৰত, দুৱাৰ খোলাৰ শব্দ শুনা গ’ল।
আন এঘৰত, কোনো সৰু লৰা নে ছোৱালীক জগোৱা শুনা গ’ল,
“উঠ্! পঢ়া আৰম্ভ কৰ্!”
কোনোবা এজনে মুখখনৰ নব্বৈ ডিগ্ৰী কোণ কৰি আমি এটা মৰাৰ শব্দ এটাও শুনা গ’ল, “অস্ স্ স্ আঔ!”
মানে, মানুহবোৰ উঠিছে।
“কিহে বেজবৰুৱা? মৰ্ণিং ওৱাক কৰিব?”
টিনৰ গেইটখন খুলি ওলাই আহিল চন্দন নেওগ।
হাফ পেন্ট, হাফ চাৰ্ট! একেবাৰে, চাহাবী ঢং!
ভালেই হ’ল। লগ এটা হ’ল তেওঁৰ।
কথা পাতি পাতি গৈ থাকিবলৈ ভাল লাগিব।
নেওগে হেনো আজি প্ৰায় পাঁচ বছৰমান ধৰি মৰ্ণিং ওৱাক কৰি আহিছে,
