ফোনটো আকৌ বাজিল। নাই ধৰা। সময় নাই। ইচ্ছাও নাই।
তিনিটা কম্পাৰ্টমেন্ট পাৰ হ’লো। কোনো চিট খালী হৈ থকা নাই।
চাৰিওফালে কেৱল দহটা ভাষাত কৰা হাল্লা-গোল্লা, মিচলচানা আৰু ভজাবুটৰ গোন্ধ! তাৰ মাজেমাজে আকৌ ভিক্ষাৰীৰ পৰা আদিকৰি হিজৰালৈকে নাথাকিবলগীয়া আপদ নাই। অসহ্য কাৰবাৰ!
শেষত, এটা কম্পাৰ্টমেন্টত চিট এটা খালী হৈ থকা যেন দেখা পাই কাকো একো সোধাসুধি নকৰাকৈ বহিয়েই দিলো আৰু! উসঃ ৰক্ষা!
“তই মোক শান্তিত থাকিবলৈ নিদিবিয়েই নেকি অ...”
হঠাৎ, উচুপি উঠা এক নাৰীকণ্ঠত উচপ খাই মূৰটো ঘুৰাই চালো।
ৰক্ষা! মোৰ মানুহজনী নহয়, বেলেগহে।
সুন্দৰ কেশ-বিন্যাস আৰু উজ্বল প্ৰসাধনেৰে সজ্জিত এক আধুনিকাহে।
হাতত এটা স্মাৰ্ট ম’বাইল ফোন!
হে’ডফোনটো কাণতে লগাই লৈ কঁপা কঁপা মাতেৰে উচুপি উঠিছে।
মাজেমাজে, ৰুমালখনেৰে চকুলোও মহাৰিছে।
এইহেন ৰূপহীকো শান্তিত থাকিবলৈ কোনেনো দিয়া নাই বাৰু!
কাৰ গাতনো কি তেল লাগিছে, হয়?
বাৰু, সেইবোৰ কথা যিয়েই নহওক, এইৰ কাৰবাৰটো বা কি!
দেখাততো বিবাহিত যেনো লগা নাই।
এহঃ বাদ দিয়া! কি দৰকাৰ পৰিছে মোৰ তাই কি, ক’ত, কিয় বিখ্যাত চিন্তা কৰি মৰিবলৈ! এনেও, পথে নাৰী বিবৰ্জিতা!
“তই মোক একেবাৰে শেষ কৰি দিলি।
মইয়ো তোক এৰি নিদিওঁ, চাবি! তোক মই....’’
নিৰ্যাতিতাৰ কঁপা কঁপা মাতৰ কথাবোৰ টুকুৰা টুকুৰিকৈ উফৰি আহি মোৰ কৰ্ণকুহৰত আঘাত কৰি থাকিলহি। শুনি পিছে একেবাৰে ভাল নালাগিল।
বহুত কথা চিন্তা কৰি, সেই ৰূপহীগৰাকীৰ পৰা যিমান পাৰি আঁতৰি বহিবলৈ চেষ্টা কৰিলো। বাটৰ কচু গাত নঘঁহাটোৱেই মঙ্গল।
ফোনটো আকৌ বাজিল। উলিয়াই চালো। অ’..মনজিৎ দেখোন!
ৰিচিভ কৰিলো আৰু! বোলো, ক দোষ্ট, কি খবৰ?
“নাই দোষ্ট, তই ক’ত আছ বাৰু? অলপ প্ৰব্লেম এটা হৈছে।
তই মোক পাঁচ এটা দিব পাৰিবিনেকি বাৰু?
অহা সপ্তাহত দি আছে। মোৰ মানে....”
