তেওঁৰ মতে, ভাল পালে আহিবা, বেয়া পালে নাহিবা।
এইবোৰলৈ তেওঁ কেৰেপেই নকৰে।
তেওঁ নিজৰ মতে চলে, নিজৰ মতেই কাম কৰে।
মাজে মাজে অৱশ্যে, তেওঁ মোক নোকোৱা নহয়, কয়।
কিন্তু, মইহে বোলো...
এইবাৰ কিন্তু, এনেকৈ নহ’ব। এইবাৰ কিবা এটা কৰিমেই কৰিম। মোৰ জীৱনৰ সিদ্ধান্ত মই নিজেই ল’ম। কাইলৈকে ওলাই যাম। বোকাজানৰ ছোৱালীজনীৰ কথা যে এদিন অসীমে কৈছিল, তাইৰ ঘৰৰ পৰাই আহিমগৈ।
এটা কাম কৰো নহ’লে, অসীমলৈ ফোন এটা কৰিয়েই লওঁ।
সি আক’ কাইলৈ মোৰ লগত যাব পাৰিবনে নোৱাৰে!
ফোন লগালো। নট্ ৰিচ্চেবল!
নাই, নাই যি নায়েই। কি কৰোঁ?
বাদ দিয়া আৰু এতিয়া এইবোৰ! শুইৱেই লওঁ। ৰাতিপুৱা দেখা যাব।
মাজতে, লাগিল প্ৰস্ৰাৱ কৰিব। লগতে, উঠি আহিল এটা খং!
কৃষ্ণৰ মূৰটোকে পাৰিলে একেমাৰে ভাঙি দিবলৈ মন গ’ল।
শেষত, উপায় নাপাই এক, দুইকৈ নেওঁতাকে আওৰাবলৈ ধৰিলো।
টোপনি আনিবৰ বাবে মোৰ এক বিশেষ ব্যৱস্থা।
সাৰ পালো পুৱা সাত-বিশত।
নিত্যনৈমিত্যিক কামকেইটা কৰি লৈ, ভাত-পানী খাই বৈ বাইকখন মহাৰি কৰি ললো। ভাবিলো, প্ৰথমে, অসীমৰ ঘৰলৈকে যোৱাটো ভাল হ’ব।
তাক লগতে লৈ চিধা বোকাজানলৈ যাব লাগিব।
ৰৈ থাকিবলৈ সময় নাই। দৰকাৰো নাই।
উদেশ্য ভাল হ’লে হেনো ভগৱানেও সহায় কৰে।
এইবোৰ মানুহে কোৱা কথা। তথাপি, চাওঁচোন বাৰু।
পিছে, অসীমৰ গহীন মুখখন দেখিয়েই মোৰ গা চেবালে।
কথাবোৰ মই ভবাৰ দৰে নহ’বগৈ নেকি বাৰু!
নে, ইয়াৰ নিজৰে কোনো সমস্যা চলি আছে?
“ডাঙৰ কথা এটা হ’ল নহয়, উত্তম।
ছোৱালীজনীয়ে যে মনে মনে বেলেগ এটা ল’ৰাকহে ভাল পাই আছিল সেই কথা তাইৰ ঘৰৰ কোনেও হেনো জনাই নাছিল।
পিছত, ঘৰত তাইৰ বাবে দৰা বিচৰাৰ কথাটো শুনিয়েই তাই সেই
