আমাৰ ভাগ্য ভাল বুলিয়েই ক’ব লাগিব যে মণিয়ে এইবোৰ নকৰিলে।
হয়তো, মোৰ কথা ভাবিয়েই নকৰিলে।
এই কথাবোৰ বাহিৰত নোলাবৰ বাবেই মই এনেদৰে ট্ৰেন্সফাৰ লৈ গুচি আহিলো।
কিন্তু, আজিকালি কোনো ইমান অঁকৰা নহয়, মামা! সব টেঙৰ হ’ল।
তাতে, ৰত্নাইতো ঘৰখনৰ সকলো কথাই জানে।
তাই কি কাৰো আগত একো নক’ব?
তাইৰ মুখত কোনে সোপা দিব?
“বাৰু, সেইবোৰ কথা এতিয়া বাদ দে আৰু!
বাইদেউৰো বহুত ভুল আছে। জানো।
কিন্তু, হোৱাবোৰতো হৈয়েই গ’ল।
সেইবোৰতো নোহোৱা কৰিব নোৱাৰি।
তাতে, আজিকালি বাইদেউৰ গাটোও হেনো ভালে নথকা হৈছে। প্ৰেছাৰটোৱে দিগদাৰ দিয়েই থাকে। টেবলেট খালেও হেনো টোপনি নাহে।
কোনদিন কি ঘটে ঠিক নাই।
কোনোবাদিনা কিবা অঘটন হ’ব লাগিলে দহেও তোকেহে দূষিব।
গতিকে, মই কওঁ, তই এতিয়া ঘৰলৈ উভতি ব’ল!
ঘৰখন হাত পাতি ধৰ!
ভিনদেউৱে ইমান কষ্টকৰি তোৰ বাবেই ঘৰখন সজাই থৈ গৈছে, এতিয়া সেই ঘৰখন বাহিৰা মানুহৰ হাতত এৰি নিদিবি!
এই কথাবোৰ তই বোৱাৰীকো বুজা! তই ভালকৈ ক’লে তাই বুজিব।”
বুজিছোঁ।
মানে, মায়ে মামাৰ যোগেদি এক সন্ধিৰ প্ৰস্তাৱেই আগবঢ়াইছে।
পিছে, মণিয়ে বা কি কয়!
(ৰচনা : জুন, ২০১৬)
