পৃষ্ঠা:সাধনা- দণ্ডিনাথ কলিতা.djvu/৯১

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
খেম্‌টাৱালী

ৰাজখোৱা কিন্তু সকলো তালতে। তেওঁ উকীল আদিৰ দৰেই ব্যৱহাৰ কৰিছিল, কিন্তু সংযত গবেষণাৰ পৰাও একেবাৰেই বঞ্চিত হোৱা নাছিল।

*  *  *  *

 শ্ৰীমতী আৰু ওস্তাদে তেওঁলোকৰ প্ৰাপ্য টকাকেইটা লৈ শেহ নিশা প্ৰস্থান কৰিলে। তেওঁলোক যোৱাৰ পিচত গদাধৰে ক’লে — “হেৰা, আমাৰ স্কুলৰ নিমিত্তে এনেকুৱা এজনী যোগাৰ কৰিব নোৱাৰি নে?”

 ৰাজখোৱা — এনে এজনী যোগাৰ কৰিলেও শিক্ষয়িত্ৰী হ’ব নোৱাৰিব।

 গকুল — কিয়, কিয়? গান শিকাবতো পাৰিব!

 সৰ্ব্বানন্দ — অকল গান শিকালেই তো নহয়!

 তপেশ্বৰ — গান শিকাব পাৰিলেই লিখা-পঢ়াও জানিব, মুঠেই বোৱা-কটা —

 গকুল — Damned your বোৱা-কটা!

 সৰ্ব্বা — হওঁতে হয়, আমাৰ ছোৱালীয়ে বোৱা-কটা ঘৰতে শিকিব পাৰিব, স্কুলত শিকোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই।

 গদা — তেনেহলে এনেকুৱা এজনী বিচাৰ কৰিলেই হয়।

 কৃষ্ণকুমাৰ — মই ভাবিছোঁ, অতি সহজে এনে এজনী হে নালাগে দহ জনীৰ যোগাৰ কৰিব পাৰি!

 সকলোৱে — কেনেকৈ? কেনেকৈ?

 কৃষ্ণ — মই ভাবিছোঁ, স্বৰ্গত যে কল্পতৰু বুলি এজোপা গছ আছে, সি অতি সঁচা। সেই গছতে উৰ্ব্বশী, মেনকা, ৰম্ভা, আৰু তিলোত্তমা লাগিছিল। সেই গছৰ পুলি পোখা নিশ্চয় ক’ৰবাত আছে। তাক

— ৮৫ —