সপ্তম অধ্যায়
চিঠিৰ উত্তৰ
আজি কেইবাদিনো দীনবন্ধুৰ গাত বহুত কামৰ ভিৰ পৰিছে; আন কি, তেওঁ নিয়ম-মতে খাব-শুবলৈকো সময় পোৱা নাই। প্ৰভাৱতীয়ে যেতিয়া চিঠিখন পঠিয়াইছিল, তেতিয়া তেওঁ ঘৰ সোমাইছিল মাত্ৰ। চিঠিখন পাই তেওঁ লেম্পটোৰ ওচৰলৈ গৈ থিয়ৈ থিয়ে পঢ়িবলৈ ধৰিলেঃ—
ওঁ
মানবৰেষু,
আজি বহুতদিনৰ মূৰত বাধ্য হৈ আপোনাক দুটামান কথা সুধিব লগাত পৰিলোঁ, যেন উত্তৰ দি বাধিত কৰে।
আপুনি এদল মানুহৰ নেতা হৈ স্কুলৰ উন্নতি কৰিবলৈ কিবা সভা পাতিব লাগে বুলি চেক্ৰেটাৰীক জনাইছে; কিন্তু স্কুলৰ উন্নতিৰ যেনে আলোচনা কৰিবলৈ ওলাইছে বুলি শুনিছোঁ, তাৰ দ্বাৰা স্কুল কিমান ওপৰলৈ উঠিব তাক আপুনি আৰু আপোনাৰ দলৰ লোকেইহে জানে। সঁচাকৈয়ে যদি সজ আলোচনা কৰাই আপোনাৰ উদ্দেশ্য হলহেঁতেন, তেনেহলে বেনামী চিঠি আৰু বিজ্ঞাপন প্ৰচাৰ নকৰিলেহেঁতেন। আপুনিয়েই যত্ন কৰি মোক স্কুল পাতি দিছিল। এতিয়া তিনটা মাহ পূৰ নৌহওঁতেই মোৰ গাত এনেকৈ পোক লাগিল নে যে কি এটা বদনাম দি নেখেদালেই নহয়!
পুৰুষ জাতিটোৰ প্ৰতি সাধাৰণতঃ মোৰ, শ্ৰদ্ধা নাথাকিলেও
আপোনাৰ প্ৰতি আছিল। আপোনাক আনতকৈ বেলেগ বুলি
–১৬৭–
