পঞ্চদশ অধ্যায়
প্ৰতাৰণা
দীনবন্ধুৰ চিঠি পঢ়ি প্ৰভাৱতীৰ মনত নানা চিন্তা হবলৈ ধৰিলে; তেওঁ ৰৈ ৰৈ চিঠিখন কেইবাবাৰে পঢ়িলে। কথাবোৰ তেওঁৰ মনত যুক্তিযুক্ত যেন বোধ হয়।
সেইদিনা দেওবাৰ আছিল। যদিও গকুলচন্দ্ৰ সাধাৰণতঃ সন্ধ্যাৰ পিচত হে প্ৰভাৰ ঘৰলৈ আহে, তথাপি দেওবাৰৰ দিনা কেতিয়াবা পুৱা বেলাও এবাৰ আহে। পুৱা বেলা আহিলে তেওঁক প্ৰায়েই প্ৰকৃতিস্থ দেখা যায়।
প্ৰভাৱতীয়ে তেতিয়া চিঠিৰ কথা ভাবি আছিল। তেওঁৰ চিন্তা ইমান গভীৰ আছিল যে কেতিয়া গকুলচন্দ্ৰ আহি সোমাল, তেওঁ তাৰ গমকে নাপালে। প্ৰভাক তেনে অৱস্থাত দেখি উকীলে মাত লগালে,-“কি হে? দেখোন তপস্যাত মগ্ন। কাৰ, নিমিত্তে এই তপস্যা?”
প্ৰভা চক্ খাই উঠি উকীলক বহিবলৈ ক'লে। উকীলে বহাৰ লগে লগে সুধিলে,-“হাতত সেইখন কি?”
প্ৰভা—কিনো হব! দেখিছেই নহয়, সেইখন চিঠি।
উকীল—কোনে দিছে?
প্ৰভা—যেয়ে দিয়ক আপোনাৰ তাত প্ৰয়োজন কি?
উকীল—তোমাৰেই বা কবলৈ আপত্তি কি?
প্ৰভা—আপত্তি এয়ে যে এজনৰ চিঠি লৈ আনৰ লগত
আলোচনা কৰা ভদ্ৰতা বিৰুদ্ধ।
-১০৬-
